Begin december deed ik mee aan de schrijfwedstrijd van Schrijvenonline. De opdracht was om een verhaal te schrijven van maximaal 500 woorden over De stem van je vader/moeder .
Bij alleen al het onderwerp maakte mijn hoofd overuren. Ik had wel een idee, maar op dat moment eigenlijk geen tijd. Het leek me een mooie wedstrijd om het jaar mee af te sluiten.
Terwijl ik midden in NaNoWriMo zat, was mijn hoofd druk bezig met dit stukje, wat ik wel even tussendoor kon schrijven. NaNo heb ik overigens niet gehaald. Ik ben blijven steken op 45087, maar met corona die ertussendoor kwam, een weekend Londen en mijn werk, was ik uiteindelijk toch wel redelijk tevreden. Er is dan helaas wel altijd een stemmetje in mij dat vind dat ik alsnog niet gewonnen heb, maar met de drukke maand die ik had en het aantal wat ik uiteindelijk wél gehaald heb, ben ik toch tevreden.
Terwijl ik eind november uitgeblust op bed lag, kreeg ik ineens inspiratie voor de schrijfwedstrijd. Om 02:03 was de eerste versie geschreven en zat ik netjes rond de 500 woorden.
Daarna heb ik nog wat dingen aangepast, na wat goede tips en 2 december stuurde ik tevreden mijn inzending naar de jury.
Gisteren kreeg ik een mail dat van de bijna 300 inzendingen er 20 op de longlist gekomen zijn. Helaas zit ik er niet bij, maar omdat ik het alsnog een prachtig stukje vind, ga ik hem toch met jullie delen. Laat vooral weten onder mijn instagrambericht of in de comments wat je ervan vindt. Komt ie:
Ze dacht er niet over na op het moment dat ze met haar dunne vingertjes in de supermarkt naar de zakken chips stond te graaien. Hoe het mogelijk was dat hij uit het niets verscheen en op kalme toon zei dat we “kijken met de…”
Hij hoefde zijn zin niet af te maken. Ze wist het, schrok en deed een stap achteruit. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht om het nog eens te proberen. Een volgende waarschuwing betekende straf.
Ze stond er niet bij stil, wanneer ze met zijn vieren aan tafel zaten. De avonden dat moeder had gekookt en zij het laatste stuk kipfilet van haar vader kreeg. Sappiger, kruidiger, maar eigenlijk precies hetzelfde. Verzonken in haar eigen wereld en geen intentie om te luisteren naar iemand anders. Wat voor interessants kon zo’n volwassene nou te melden hebben?
Ze vond het heel normaal, wanneer ze elk weekend naast elkaar in de auto zaten. Vaste prik op zondagavond om haar op te halen bij haar vriendje. Veel te verliefd om een fatsoenlijk gesprek te voeren met haar chauffeur.
Ze dacht er niet over na. Ook niet toen ze ouder werd en ze zich eindelijk volwassen voelde. Wanneer ze merkte dat ze dezelfde scherpe humor bezaten en allebei een afkeer hadden voor botjes in het vlees, graatjes in de vis en walgelijk, zoetsappige films.
Ze ging er pas over nadenken toen al deze kleine, nietszeggende momenten dierbaar werden. Ze stond er pas bij stil toen ze hoorde dat hij ziek was en ging overlijden. Dat zijn lichaam opraakte en hij zwakker werd. Zijn ooit zo krachtige woorden hadden geen betekenis meer en zijn stem was niet meer dan een zwak gefluister.
Ze kwam erachter dat die stilte veel enger was, dan al die keren dat hij haar een halt toeriep. Dat zijn strenge toon haar maakte tot wie ze was en haar respect bijbracht. Ze ontdekte dat ze het zelf moest doen en hij er ineens niet meer was. Ze realiseerde zich dat hij altijd had gevochten voor zijn dierbaren, tot zijn laatste adem.
Ze was bang. Ze zou zijn stem nooit meer horen. Jarenlang was het stil. Geen “papa” die de telefoon opnam, geen gevloek in het verkeer en geen commentaar op het afdruipende sentiment van All you need is love.
Zachtjes sloop het erin. De grapjes, het sarcasme en de waarschuwingen. Wanneer ze haar ogen sloot en aan hem dacht, hoorde ze hem alsof hij weer naast haar stond. Om te zeggen dat ze haar zooi moest opruimen of om haar te laten weten dat hij trots op haar was.
Ze glimlacht. Ze maakt de grapjes die hij zou maken en met een klein beetje hoop, fantasie en veel liefde, lacht hij met haar mee. Ze weet dat ze zijn stem niet fysiek nodig heeft om hem te kunnen horen. Zijn woorden komen uit haar mond. Zijn stem klinkt door in haar hoofd als een gids en hij zit waar hij altijd zal blijven.
In haar hart.
Ik ben in ieder geval tevreden met het resultaat en toch wel stiekem een beetje trots dat ik precies op de 500 woorden ben uitgekomen.
Nu ga ik weer hard doorbikkelen met mijn Nannyverhaal, want de eerste versie wil ik eind januari afhebben. Daarvoor heb ik gerekend dat er nog 65.000 woorden bijkomen. Daarvan zijn er al ruim 13.000 getypt, dus het gaat goed.
Volgende keer (ik wilde week zeggen, maar ik ken mezelf) deel ik over het schrijfproces en blik ik terug op mijn schrijfjaar.
Liefs
X Cynthia
Vada Mickael 