Novemberrollercoaster

Queen uitstellen👸 is terug om een blog te schrijven die ik voor november eigenlijk al online had willen zetten.

We zitten inmiddels tien dagen in november en dat betekent dat ook NaNoWriMo al tien dagen aan de gang is. Van tevoren voelde het alsof ik me voor een marathon aan het voorbereiden was, waarin ik geen idee had, hoe ik alles in deze drukke maand naast werken en tig afspraken daarnaast voor elkaar ging krijgen.
Vanaf januari doe ik al mijn best om mijn dag eerder op te starten, zodat ik voor mijn werk wat gedaan kan krijgen. Maar ik denk dat ik toch wel kan concluderen dat ik gewoon geen ochtendmens ben en dat chronisch vermoeide uilen er ook mogen zijn.
Week 1 was een echte achtbaan. De eerste dagen gingen netjes volgens planning. De kinderen sliepen op mijn werk tussen de middag lang door, waardoor ik ’s avonds extra kon schrijven. Woensdag zou ik langer blijven en heb ik heerlijk op de bank met een kopje thee flink meters gemaakt. Wel met een snotneus.
Maar die snotneus is bij mij inmiddels net zo chronisch als het vermoeid zijn, dus ik zocht er niet zoveel achter.
Donderdag is sinds de zomer mijn vrije dag en nadat ik heerlijk had uitgeslapen, ging ik in de keuken mijn ontbijt maken. Wel nog steeds met een snotneus, dus tussen het koken van mijn ei en de vaatwasser inruimen, stak ik even zo’n stokkie in mijn neus. De dag erna zou ik namelijk uit mijn werk gaan oppassen op een baby bij een bruiloft en hoe lullig zou het zijn als ik dan iedereen als souvenirtje corona zou geven. ik heb best een aantal keren sinds maart vorig jaar gedacht dat ik het zou hebben en eerlijk gezegd was deze keer daar geen van.
Ik schrok dus ook best wel toen er heel duidelijk twee streepjes te zien waren op het testpaneel.
Nog helemaal verbaasd, heb ik iedereen op de hoogte gebracht en ben braaf in quarantaine gegaan.
De dag erna kwam de uitslag van de GGD pas binnen, maar inmiddels was ik er al vrij zeker van dat het corona was.
Mijn hoofd knalde uit elkaar en ineens waren mijn smaak en geur weg.
Dag NaNo, dag eerste versie en dag geur en smaak.

Smakeloze grappen en doodenge meditaties

In het begin vond ik het nog grappig dat ik niets kon ruiken en proeven. Ik hing boven een pindakaaspot, waar ik normaal van walg. Ik proefde mijn zeep en vond het fascinerend om op de wc te kunnen zitten, zonder stank.
Maar oh, wat had ik zin in frietjes. En in wokkels, bastognekoeken, frambozen, chocoladechips en gyros. Nu we een week verder zijn is die lijst inmiddels ook een stuk langer, maar het meest mis ik toch wel mijn frietjes.
Door corona ben ik heel wild gaan dromen en die dromen lijken nu eindelijk weer een beetje af te nemen, maar ik heb gedroomd over een festival waar ik de hele bende besmette en vervolgens negen keer moest overstappen om weer thuis te komen.
Over een deel van de stad die ontploft was. De meneer die op mijn tas moest letten, kreeg op zijn kop, want mijn portemonnee was gestolen en er was geld van mijn rekening gehaald.
Ik droomde over kevers zo groot als katten, die over de muren krioelden en de laatste wazige paniekdroom ging over een verschrikkelijke bruiloft in een tent, waarin ik mijn taak als fotografe niet zo nauw nam en in plaats van de gasten, kleine katjes op de foto ging zetten.
Die laatste zou nog best weleens waarheid kunnen worden. Waarschijnlijk ben ik die meid op een feest die iedereen lekker zijn gang laat gaan om een half uur tegen een dove kat te praten.

Om de hoofdpijn te laten zakken, had ik pijnstillers ingenomen. Iets te snel achter elkaar, waardoor ik zaterdagavond zat te stuiteren achter mijn laptop. Alsof ik liters RedBull op had, heb ik grappige scenes geschreven waarin nanny Sjoukje stomdronken ruzie maakte met haar (ex)vriendje. om twee uur lag ik nog te typen op mijn telefoon en ik was een beetje bang dat als deze opleving weer voorbij was, ik weer als een dood vogeltje op bed zou liggen.

Veel mensen luisteren naar rustgevende muziek wanneer ze niet in slaap kunnen vallen. nu pingelde de piano op een irritante manier door mijn hoofd, dus probeerde ik een meditatie.
Die dingen zijn zo niet voor mij weggelegd. Ik word zo lacherig van die dingen. Na de standaard ademhalingsoefeningen moest ik me van meneer ineens indenken dat er een zon aan een touwtje boven mijn hoofd zweefde. Het touwtje gaf mij warmte en ik werd helemaal gevuld met die warmte.
Ik heb echt mijn best gedaan om me in te leven, maar net op het moment dat ik bijna volgestopt was met de warmte, vertelde de wazige stem dat we nu de voeten hadden gehad. Het ging zo langzaam.
iedere keer gebeurt hetzelfde bij mij. Ik doe mijn best om te ontspannen, ik vind het onzin waar ik naar moet luisteren en ik sukkel toch weg.

Om me vervolgens altijd helemaal de pleuris te schrikken omdat er een onbekende man naast me tegen me aan het praten is, terwijl ik lig te slapen.

KAST

En dan was er ook nog de kast. Door mijn ruimtegebrek en een teveel aan spullen, had ik besloten dat ik een kledingkast en bureau in één wilde. Geen idee of dat werkelijk bestond en of ik daar geen duizenden euro’s voor moest betalen, maar ik had het als ideaal in mijn kleine ruimte in mijn hoofd. Als echte stresskip was ik al aan het stressen hoe het zou moeten, aangezien ik hem zelf in ontvangst moest nemen en dus niet wist wanneer hij binnen kwam. Uiteindelijk had ik hem besteld voor afgelopen zaterdag. (toen mijn hoofd dus nog aardig op ontploffen stond). Vrijdag het bedrijf gebeld en door mijn speciale situatie, zou hij opgeslagen worden in een magazijn, tot wanneer ik me beter voelde. Ik opgelucht, want zo kon ik in alle rust mijn oude kast leegmaken en plek maken voor de nieuwe en uiteraard mijn hulptroepen inschakelen.
Zaterdagochtend kreeg ik een bericht dat de bezorger die middag mijn product kwam brengen.
Paniek in het coronahoofd!
Door de maatregelen mogen ze niet naar binnen komen en zetten ze het bij de voordeur. Nu ben ik naast zo slap als een vaatdoek, ook ongeveer de lompste persoon op aarde, dus ik zag mezelf al helemaal met de kast in huis vallen. (Weer eens wat anders.)
Post NL kon na uren de bestelling als “gemist” opgeven en ik kon een nieuwe datum uitkiezen. Ik blij. Staan er eind van de middag toch ineens twee mannen voor de deur met drie grote pakketten.
Gelukkig waren ze erg vriendelijk en wilden ze ze in de gang zetten voor me. Maar ik was inmiddels erg klaar met verhaal kast.
En als klap op de vuurpijl werd ik net gebeld door het bedrijf van de kast of ik hem nog steeds wilde ontvangen?
Communicatieprobleempje?

Supernanny / rebelnanny

A fijn. Naast al deze hectiek die allemaal in de vierkante meters van mijn coronahol hebben plaatsgevonden, was het natuurlijk de bedoeling dat ik ging schrijven.
Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds op schema loop en inmiddels lekker in het verhaal zit.

Dit jaar gaat mijn NaNo project over Sjoukje, die al een tijd lang niet blij is met het leven dat ze leidt. In een dronken bui solliciteert ze als nanny bij de beroemde filmster Stephen La Vender.
Ze  wordt aangenomen, maar moet daarvoor wel haar hele leven omgooien. Ze verlaat haar saaie dorp, verbreekt haar relatie en is klaar voor het glamourleven op Ibiza.
Maar is het leven daar wel zo geweldig als ze denkt?

Ik merk dat Sjoukje wat rebelser is dan ik haar eigenlijk in mijn hoofd had, dus misschien dat ik haar iets ga indimmen tijdens het herschrijven of ze krijgt gewoon ontzettend op haar donder om wakker te worden. Who knows?

Voor nu ga ik de laatste woorden van de dag op papier zetten en daarna genieten van mijn smakeloze groene curry.