8 oktober 2021

9 jaar dat jij er niet meer bent.
Ik keek net naar je foto en je voelde weer even heel dichtbij.
Alsof je elk moment wat kon gaan zeggen.
Maar ik heb je stem al 9 jaar niet meer gehoord.
Ik keek naar je ogen, maar ze knipperen niet
Je lacht niet, je ademt niet
Je bent er niet
We zijn eraan gewend, maar het klopt niet.
Nog steeds niet
Je had er nog gewoon moeten zijn.

Ik probeer deze week te begrijpen, waarom de week van zijn overlijden altijd zoveel pijnlijker is, dan de rest van het jaar. Die andere weken is het niet dat mijn herinneringen er dan niet zijn. Zijn ziektebed heeft van begin tot eind 3 maanden geduurd. Dat was kort, heftig en een emotionele achtbaan. Maar die laatste week, vooral dat laatste weekend staat zo in mijn geheugen gegrift. Ik weet nog dat ik zaterdagavond nadat ik op bezoek was geweest bij hem afleiding nodig had. Hij was onrustig, had na een half uur pas door dat we er waren en wilde daarna slapen. Ik ben met vriendinnen naar Tilburg gegaan om te stappen. Anders dan onze standaardbezoekjes aan Breda. De zondag was ik van plan om ’s avonds te gaan, maar werd ik gebeld dat hij me nu al wilde zien. Alsof hij aanvoelde dat het niet goed ging. Hij was nog even helder toen ik er was en daarna ging hij hard achteruit. Het verzoek om de familie op de hoogte te brengen om afscheid te komen nemen, kwam binnen als een bom. Mijn lieve omaatje die hem wilde herinneren zoals hij was en het niet meer aandurfde om te komen. De familieleden die kwamen en de angst voor het echte verlies. Hoe ontroostbaar en onrustig de nacht was. Hoe we om beurten bij hem waakten en zijn arm streelden, om hem niet alleen te laten. Hoe de grond onder mijn voeten wegzakten, toen hij in ons bijzijn, zijn laatste adem uitblies.

Dat is 9 jaar geleden alweer. Het ‘alweer’ in de zin klinkt alsof het iets is, waar je wel overheen zou moeten zijn. Alsof het na zo’n lange tijd niet meer zoveel pijn zou moeten doen.
Alsof je het dan een plekje hebt gegeven.
9 jaar klinkt als ver weg en er is in die jaren veel gebeurd.
We redden ons wel en we doen het best goed.
Ik durf zelfs wel te zeggen dat ik weet dat je trots op ons bent.
Als je daarboven ergens naar ons kijkt en ziet of voelt hoe wij doorgaan en elkaar blijven steunen.
Maar ik zou het zo graag een keer van jou willen horen.
Even een hand op mijn schouder, die me gerust stelt, steunt of motiveert om door te gaan.
Even jouw blik die de mijne kruist, wanneer ik iets zeg wat uit jouw mond had kunnen komen.
Even jouw stem die een scherpe opmerking maakt, me zegt dat ik voor vijf seconden niet door een programma heen moet praten of alleen maar jou mijn naam hoor zeggen.
Maar dat kan al 9 jaar niet meer en dan zijn die jaren lang.
Vreselijk lang.