No time to die

Er is denk ik niemand die James Bond niet kent. Iedereen heeft wel een herinnering aan de stoere held. Iedereen heeft weleens een film gezien waarin de iconische woorden: The name is Bond, James Bond worden uitgesproken.
Naast dat iedereen de naam, die woorden en de globale verhaallijn over de geheim agent kent, heeft iedereen ook zijn of haar eigen James Bond.
Mijn vaders James Bond is de eerste Sean Connery, voor mijn moeder is dat Roger Moore, mijn zus Pierce Brosman en voor mij is dat de huidige James Bond: Daniel Craig.
Rtl 7 is sinds een paar weken geleden alle 24 voorafgaande James Bondfilms aan het uitzenden.
Begonnen met Dr. No uit 1962.
Best vreemd om een film te kijken die gewoon meer dan 50 jaar oud is.

Sean Connery is een goed uitziende man. (Wat een beetje voelt alsof ik een of andere opa aan het aanbidden ben, maar ik snap dat zijn verschijning in die tijd menig vrouwenhart op hol liet slaan.)
Maar deze man is helemaal niet zo charmant als ik me had voorgesteld. Hij is respectloos naar de vrouwen toe, gebruikt ze als schild en dramt zijn zin door om de vrouwen in bed te krijgen.
Wat hem in dit tijdperk een stuk lastiger af zou gaan. Dat maakt het wel weer lachwekkend op momenten dat het eigenlijk niet hoort te zijn.
Met alle special effects en mogelijkheden die wij nu kennen in films, zijn ook de actiescenes vooral grappig. Maar voor in die tijd snap ik dat het heel wat is.
Het idee om alles te gaan kijken en zo voorbereid te zijn op de nieuwste is een beetje in het water gevallen. Maar gelukkig staan ze ook op videoland en komt het regenachtige weer er weer aan, dus het moet alsnog lukken.
Even terug naar de acteurs die James Bond spelen.
Wilde ik dit stukje eerst schrijven over Daniel Craig, is me nu opgevallen dat Sean Connery zich daar ook schuldig aan maakte.
(De anderen heb ik er nog niet op kunnen betrappen, omdat ik niet zover ben met de films.)

Wanneer je aan James Bond denkt, denk ik in ieder geval aan een stoere man, die zo gespierd is, dat hij je met één hand kan optillen en het gekwijl wat daarbij ontstaat met zijn andere hand kan opdweilen.
Hij racet in de snelste auto’s overal ter wereld, zonder deze ooit een keer af te laten slaan. Hij rijdt nooit verkeerd en hoeft nooit zijn stoel naar achteren te zetten of erachter te komen dat zijn spiegels verkeerd staan.
Binnen vijf minuten praten met de altijd knappe Bondgirls, willen ze al met hem mee. Hij hoeft nooit eerst zijn was van zijn bed af te halen en hij laat in the heat of the moment geen scheten.
Ook stoot hij zijn teen nooit, laat geen bekers uit zijn handen vallen of struikelt hij over zijn eigen voeten.
Perfect toch? Bijna om door een ringetje te halen.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over dat hij altijd wel ergens een zwembroek bij zich heeft. Wat wat pak je in, wanneer je de wereld overvliegt omdat je iemand moet uitschakelen? Precies, je veel te strakke Speedo en een tube zonnebrandolie.
Magic Mike, eat your heart out!
Hij kan ook nog klimmen, vechten en heeft eigenlijk een hart van goud.
Maar…
Is het je weleens opgevallen dat hij alles met duckface doet?
– Een bewapende crimineel besluipen met een pistool, terwijl je weet dat ze met minstens twintig mensen zijn? Duckface
– Een gebouw opblazen, waarbij het aankomt op precisiewerk? Duckface (Oh ja, en de ongeschreven regel. Nóóit omkijken.)
– Een bom onschadelijk maken? Duckface

Ondanks dat is Daniel Craig voor mij James Bond. Naast het Songfestival vanaf mijn moeders kant, ben ik ook wel een beetje opgegroeid met de James Bondfilms, omdat mijn vader er gek van was.
Hij was altijd gek op thrillers en misdaadfilms. Hij hield van het spannende, mysterieuze. De altijd prachtige locaties, de snelle auto’s en de goed uitgewerkte achtergrondinformatie. Tel daarbij de actiescenes, de soundtracks en de Bondgirls op en je hebt de formule van het succes.

De laatste James Bondfilm die ik heb gezien is Quantum of Solace. Degene die uitkwam voor het jaar dat mijn vader ziek werd in 2012.
Met de toepasselijke titel Skyfall.
In juli kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht. De reclames voor dé film van het jaar waren overal te zien op de televisie, op de radio en in tijdschriften.
Er kwam een dik boek uit: James Bond, all in. Waarin alle films tot aan dat jaar instonden. Alle films die hij gezien had. Alle films werden erin besproken, er stond een hoop achtergrondinformatie in en ik herinner me de vele foto’s.
Ik ben op internet gaan zoeken om te kijken of hij nog te koop is en kwam hem tegen. Tweedehands en voor veel meer dan ik er toen voor betaald had.
Maar hetgeen dat ik pijnlijker vond om te zien, was dat er inmiddels een nieuw boek is verschenen van dezelfde schrijver. Eén die completer is en is doorgegaan waar eigenlijk mijn vaders Bond-avontuur is opgehouden.

Ik kocht het boek voor hem, toen hij in de hospice lag en ik hoorde van de zusters dat hij er graag in keek. Dat hij een glinstering in zijn ogen kreeg, wanneer ze samen naar de plaatjes keken.
Die glinstering hadden we al lang niet meer gezien. Wanneer zijn ogen te moe werden of zijn hoofd te vol zat met chaos en onverklaarbare watten, werd hij voorgelezen.

Ik heb het nooit gezien, maar ik kan me er wel een voorstelling van maken. De zuster die in zijn kamer zat, naast zijn bed.
De kale kamer, die niet op te vrolijken was, hoeveel kaarten er ook hingen. De kamer is donker in mijn herinnering met alleen een lampje aan om de rust van de andere mensen niet te verstoren.
Zijn bed iets omhoog gezet en met het eeuwige glaasje appelsap naast zich op het nachtkastje met zijn bril ernaast.
De bril in de brillenkoker, waar ik om hem gerust te stellen op moest schrijven dat iedereen er vanaf moest blijven.
De zuster, die als een engel met haar altijd vriendelijke lach en oneindige geduld, met zachte stem voorleest en de naderende dood op dat moment iets minder eng maakte.

Ik had mijn hoop gevestigd op de nieuwe James Bondfilm. Ik hoopte dat we een manier zouden vinden om samen naar Skyfall te kunnen. Ik had er alles voor over gehad om met hem de film te kunnen kijken.
De releasedatum kwam steeds dichterbij. 31 oktober kwam hij in de bioscoop en net een paar weken ervoor, op 8 oktober overleed hij.
Voor ons voelde het alsof echt de lucht naar beneden kwam vallen.
Hij heeft de film nooit kunnen zien. Zijn herinneringen aan James Bond houden op, waar ook zijn boek ophoudt.
Daarna wilde ik niet meer naar de film en heb ik volgens mij geen enkele film meer gezien.
Tot een aantal weken geleden dus.
Nu vandaag de nieuwe film uitkomt, ga ik erheen. Samen met mijn moeder en zus.
Voor hem. In gedachte met hem.

Want iemand is pas weg en echt dood, wanneer hij wordt vergeten.

En lieve papa, voor jou is het nog No time to die.