Het is eind augustus en dat betekent dat mijn vakantie er weer op zit. Zelfs de eerste week werken na de vakantie zit er weer bijna op. Desondanks dat ik niet weg ben geweest, zijn de weken voorbij gevlogen.
Mijn verhaal had ik een aantal weken geleden afgerond en ik zat te springen om te beginnen met herschrijven. Er waren tenslotte al een paar dingen die ik in het begin had geschreven en aan het eind anders wilde. Mijn moeder heeft trouw alle hoofdstukken uitgeprint en met een rode pen de spelfouten doorgestreept. (Dat ik haar na elk hoofdstuk moest vertellen dat ik daar allemaal nog naar ging kijken bij het herschrijven, omdat ik nu vooral het verhaal op papier wilde hebben, maakte haar niets uit.) Mij bij hoofdstuk 25 inmiddels wel… Het plan was om mijn verhaal te lezen om daarna te kunnen kijken wat ik wilde aanpassen. Ik kan je vertellen, het valt niet mee om je eigen verhaal zonder oordeel te lezen. Na een paar hoofdstukken ben ik gestopt, omdat ik al bijna met twintig verschillende kleuren pennen aantekeningen wilde maken.
De eerste week van mijn vakantie was het best lekker weer. (Voor Nederlandse begrippen.) Één van de dagen ben ik naar de sauna geweest en heb daar heerlijk een boek gelezen. (Waarbij ik ineens bedacht dat ik Esmee en Mike uit mijn eerste verhaal ook wel heel erg mis en ook weer heel veel zin had om die weer op te pakken.)
Ik heb nog getwijfeld om een tripje naar Rome te boeken onder het mom van locatie-onderzoek voor Duizend onzichtbare herinneringen. Maar ik ben een enorme stresskip en was veel te bang dat Italië toch ineens op rood zou gaan en ik daar vast kwam te zitten. Daarom hebben we Italië maar naar Nederland gehaald. Andrea Bocelli klonk door de speakers. Zelfs de temperatuur was Italiaans. De kamer was versierd met Italiaanse vlaggen, we dronken cappuccino, aten een ijsje en in de avond kon een bezoek aan een echt Italiaans restaurant natuurlijk niet ontbreken. De eigenaar was een gezellige chaoot, die ons niet naar huis liet gaan, tot onze oren rood waren en we scheel keken van de drankjes. Lang leve de limoncello en de sambuca. Redelijk aangeschoten reden we op onze Vespa (fiets klinkt toch minder leuk) naar huis. Rome was gezellig, romantisch en zeer geslaagd.
De tweede week was het regenachtig. Ook dat paste bij de Italiaanse week. Wanneer mijn ouders vroeger van vakantie terugkwamen, regende het altijd op de terugweg. Op mijn terugweg had ik ook regen, dus het paste prima bij mijn geïmproviseerde vakantie. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik het beste functioneer wanneer ik tijdnood heb. Zolang ik niets te doen heb, doe ik dat ook volop. Eindelijk heb ik weer eens ongegeneerd lang in pyjama op de bank Netflix gekeken, zonder de druk van het moeten. Tegen het einde van de week begonnen mijn schrijfkriebels weer en heb ik de personages voor mijn nieuwe nannyserie gemaakt. De verhaallijnen zijn bijna af en daarmee was mijn vakantie ook weer voorbij.
Maandag ging de wekker weer veel te vroeg en ging ik me afvragen of ik ooit bij het eerste alarm uit bed kan komen. De eerste dag na de vakantie is het altijd maar afwachten hoe de kinderen je ontvangen. Of ze zijn heel blij om je te zien en willen gelijk (met het volume waar ze op de markt jaloers op zijn) vertellen wat ze hebben meegemaakt. Of ze doen alsof je de verschrikkelijkste persoon op aarde bent en beginnen gelijk met gillen/brommen en jammeren. Gelukkig was het eerste het geval en omdat de kinderen nog vrij waren, heb ik ze meegenomen naar een binnenspeeltuin.
De inspiratie voor het nannyverhaal kwam in alle hevigheid weer omhoog en ik maakte een nieuwe planning, waarbij alle verhaallijnen en personages deze week uitgewerkt moeten worden, zodat ik vanaf volgende week kan beginnen met herlezen en daarna schrijven. So far, so good. De kinderen klommen en klauterden lekker door, terwijl ik aan een tafeltje met mijn nanny notitieboek ging zitten. Achter me zaten twee stereotype vriendinnen die ik nog niet gebruikt had in mijn boek. Met de hele juwelenkist om hun vingers, nek, oren en armen, een rommelige knot in het haar en een joggingbroek aan bekritiseerden ze iedereen die langsliep. Eén van de twee had parfum op, die nog wel het meest leek op wceend en om 11 uur zaten ze al aan de friet. (Goals, I love friet, maar ik moest het pedagogisch verantwoorde voorbeeld geven.)
Drie van de vier kinderen hadden een hoofd als een agressieve pitbull en het eerste wat uit hun mond kwam, was dat ze andere kinderen hadden geslagen en dat er een dik, irritant wijf tegen hen aan het schreeuwen was. Spill the tea! I’m listening. Even dacht ik dat er met blokken, ballen of auto’s gegooid ging worden, maar de moedermaffia loste alles op met een beschaafde scheldpartij. Niet veel later hoorde ik ze het hoofdkantoor bellen omdat het er naar poep rook en ze hier voor hun rust kwamen. Nu ben ik heel benieuwd wat zij dan als druk ervaren. Want hoe leuk kinderen het ook vinden, in een binnenspeeltuin is het een constant concert aan krijsende, gillende en jengelende kinderen. (een soort kinderhel.) Dankbaar voor deze gratis inspiratie en kinderen die een leuke dag hadden, gingen we weer naar huis.
Op het moment liggen de kinderen allemaal in diepe rust en duik ik weer even in mijn notitieboekje om de laatste verhaallijn kloppend te maken. (En dat netjes binnen mijn eigen schema.) Dit weekend mag ik op de kat van m’n zus passen en hoop ik alles ongestoord af te krijgen met alleen een eventueel harig writersblock.
To be continued…
Vada Mickael 