Twee jaar geleden won “onze” Duncan het Songfestival en daarom is vanavond de eerste halve finale te zien vanuit Ahoy in Rotterdam.
De mensen die mij een beetje kennen, weten dat mijn moeder gigantisch fan is van het Songfestival.
Twee jaar geleden was ik ook al bezig met mijn cursus Korte Verhalen Schrijven van het NHA en daarvoor heb ik toen het volgende verhaaltje ingezonden.
De week van de verwaarlozing
Het is weer zover. Het is half mei en hoewel heel Nederland in de ban is van het voetballen, begint voor mij dan altijd de week van de verwaarlozing. Dan is namelijk het Eurovisie Songfestival weer. En dat is even heel kort gezegd een jaarlijkse liedjeswedstrijd van landen uit Europa. (En sinds kort ook Australië.)
Het songfestival is iets, waar mijn moeder van kleins af aan al fan van is. Sommige mensen zouden zeggen dat het een obsessie is, (ik!!) maar die week is ze niet aanspreekbaar over iets anders dan het Songfestival.
Zelf zegt ze dat het zo had moeten zijn, omdat ze geboren is op de dag dat de eerste Nederlandse finale plaatsvond. (24 april 1956)
Vroeger leek het hier wel de plaatselijke boekenwinkel in de weken die daaraan voorafgingen. Alle artikelen uit de kranten, tijdschriften en tv-gidsen moesten worden bewaard. Alles werd uitgeknipt en in plakboeken geplakt met achteraf daarbij een verhaaltje over de artiest, hoeveel punten er zijn behaald en of ze het er mee eens was.
Zaterdagavond om 21:00 werd de stekker uit de telefoon gehaald en de deur niet open gedaan. Degene die het in zijn of haar hoofd zou halen om dan (aan) te bellen, zou dat bijna met het leven moeten bekopen.
Ben je in die week jarig of heb je een groot feest? Jammer dan, de Songfestivalweek is hier heilig en er zijn geen uitzonderingen.
Tegenwoordig is het natuurlijk een stuk gemakkelijker door het internet om aan informatie en beelden te komen. Alle voorrondes van elk land worden, waar mogelijk, gevolgd in drie verschillende talen en op zes verschillende schermen. En alhoewel mijn moeder best wel een talenknobbel heeft, weet ik inmiddels dat ze ook zonder te weten wat er gezegd wordt, hard meelacht als er in het Zweeds een grapje wordt gemaakt.
De telefoonrekening is in mei altijd twee keer, wat zeg ik vier keer, zo hoog als in de andere maanden. Na de voorrondes worden alle artiesten gestalkt door mijn moeder en slaat ze alle foto’s op, plus nutteloze informatie over hoe de goudvis van Svetlana uit Rusland heet of wat Saki uit Griekenland het laatst voor zijn vertrek heeft gegeten.
Wanneer in het negatieve Nederland een klein beetje de Songfestivalkoorts begint, wanneer een deelnemer of lied bekend wordt gemaakt (en gelijk de grond in wordt getrapt), heeft mijn moeder al bijna bij hem of haar op de stoep gestaan met haar verrekijker. De discussie over de vriendjespolitiek van de Oostbloklanden, schiet bij haar dan ook in het verkeerde keelgat. Bij deze een tip om hier niet over te beginnen, wanneer er een scherp mes in de buurt is.
Alle vlaggetjes worden weer afgestoft en klaargelegd op tafel. Het toilet maakt bij het doorspoelen het bekende Songfestivaldeuntje en mijn moeder springt bijna een meter de lucht in, wanneer er iets over het Songfestival wordt gezegd.
18 mei 2019 6:00
Mijn moeder heeft vannacht in het gangetje op de deurmat geslapen en wordt wakker wanneer de krantenbezorger slaperig de krant door de brievenbus gooit. Ze springt op, gooit de deur open en geeft hem een dikke zoen (en een hartverzakking.) Ze bladert als een bezetene door naar het stukje ‘Shownieuws’ en schreeuwt de hele straat wakker, wanneer ze een foto van de Nederlandse kandidaat Duncan Laurence ziet staan. ‘We staan in de finale!’
Ze knipt de foto uit en plakt die voor het raam met de tekst ‘#teamduncan’ erbij. Dat die term eigenlijk gebruikt wordt op internet, interesseert haar dan weer niet zoveel.
Mijn moeder is nog zo ouderwets dat ze geen ‘social media’ heeft omdat ze dat niet nodig vindt. Maar ze vindt het wel interessant genoeg om via het profiel van mijn zus of van mij te spieken naar (je raadt het al) deelnemers van het Songfestival. Ieder jaar weer probeer ik haar te vertellen dat ze wel mag kijken, maar niet hoeft te reageren onder foto’s. Wanneer ik dan weer een melding krijg van de Sloveense Ollie, dat ze mij “so sweet and totally amazing” vindt, weet ik dat deze boodschap niet helemaal is overgekomen.
11:00
Ik besluit even te kijken of ze de hele straat niet al heeft besmet met haar virus. Wanneer ik aan kom rijden, hangt er niet op elke lantaarnpaal een foto en ziet ons huis er ook niet uit als het Nationaal Songfestival museum.
Wel is al vanaf ver te horen dat ‘ESC (Eurovision Song Contest) Radio’ aanstaat. Ja mensen, dat bestaat echt. En het ergste daarvan?
Ik ken bijna alle liedjes.
15:00
Mijn moeder begint alvast met pannenkoeken bakken, want zo weet ze zeker dat ze op tijd is om over zes uur voor de tv te zitten. En nou kunnen vrouwen best twee dingen tegelijk, mijn moeder kan niet pannenkoeken bakken én het laatste Songfestivalnieuws in de gaten houden.
Zo weet ze gelukkig wel dat de geluksonderbroek van de zanger uit Zweden gestreken en wel onder zijn iets te strakke broek aangaat en dat de veters van de dansers uit Zwitserland gestrikt zijn, maar zijn alle pannenkoeken aangebrand en moeten we alsnog eten bestellen.
17:00
Onder luid gejuich doet mijn moeder de deur open voor de bezorger op de scooter in het oranje hesje! “Ja!!! Goed zo, in de kleur van onze trots voor vanavond.” De arme pizzabezorger heeft de pizza’s als een frisbee naar de voordeur gegooid, vergat af te rekenen en racete op één wiel de straat uit. (om vervolgens waarschijnlijk nooit meer terug te keren)
20:45
De tv staat al een uur aan en na elk interview dat ik over Duncan heb gezien, heb ik het idee dat ik hem inmiddels beter ken dan mijn beste vriendin.
En misschien moet ik hier toch even heel voorzichtig en snel vertellen dat ik dit liedje ook wel helemaal geweldig vind en stiekem ook wel hoop dat we nu echt gaan winnen.
De koelkast staat inmiddels naast de bank, zodat ze tussendoor niet hoeft op te staan.
De katten zijn vriendelijk naar buiten gegooid, de stekker is uit de telefoon en de honkbalknuppel staat klaar achter de voordeur voor degene die toch bedenkt aan te mogen bellen op deze heilige avond.
De buren uit de hele straat zijn gewaarschuwd en mijn moeder zit klaar met haar kladblokje en de benen omhoog.
23:30
Alle liedjes zijn geweest en ‘onze Duncan’ heeft het geweldig gedaan. Via de bookmakers (de voorspellingen via internet) wordt elke drie minuten *kuch (door mij) gekeken of we nog steeds bovenaan staan.
Mijn moeder doet een paar rek en strek oefeningen, veegt de zweetdruppels van haar voorhoofd en gaat naar de wc.
Na een eindeloze pauze begint de puntentelling. De puntentelling bestaat uit twee delen. Het eerste deel van de punten wordt gegeven door de jury. Het andere deel is van de stemmers thuis. (Vandaar die hoge telefoonrekening. Want alhoewel mijn moeder nu wel heel graag wil dat Nederland wint, wilde ze ook op Zweden stemmen omdat hij in een filmpje een stroopwafel aan het eten was.)
19 mei 2019 00:45
De jury heeft gesproken en op dit moment staan we op de derde plek achter Zweden en Noord Macedonië. Maar er kan nog van alles gebeuren.
De bar gaat open en mijn moeder pakt twee shotglaasjes en schenkt die in voor mijn zus en mij. Zelf zet ze de fles aan haar mond.
Op dit moment, moet ik toch wel toegeven, dat ik het ook wel erg spannend vind. Help! Ik ben bang dat ik besmet ben! Het laatste land dat punten krijgt, is Zweden. We staan inmiddels eerste en hopen niet dat de stroopwafelvreter daar nog verandering in gaat brengen.
Ik heb de fles drank van mijn moeder afgepakt en inmiddels aardig dronken, zit ik op het puntje van de bank. Mijn benen trillen en ik schreeuw tegen de presentator op de televisie dat hij verdomme eens moet opschieten.
Na wat een halve dag lijkt te duren, is het verlossende woord eruit.
We hebben gewonnen!
Mijn moeder, zus en ik springen alle drie blij en hard juichend van de bank en zijn heel blij met de overwinning van Nederland sinds de Middeleeuwen.
En dan zou je denken dat het over was hè?
Maar nee hoor. Nadat het winnende liedje door de speakers galmt en mijn moeder door de drank nog valser meezingt, vliegt ze naar de computer. Want daar hoort natuurlijk een persconferentie achteraan.
Na de persconferentie, wordt de achtergrondafbeelding van het computerscherm veranderd naar Duncan en zijn prijs.
04:00
Het winnende lied wordt nog voor een 345ste en laatste keer gedraaid en eindelijk gaat mijn moeder, in haar Songfestival-pyjama naar bed om te slapen.
09:00
Mijn moeder maakt kortere nachten dan ik, na een avond flink stappen. Wanneer ik nog een klein beetje hyper naar beneden kom, zit mijn moeder alweer op de bank. De televisie staat aan en het Songfestival staat weer op.
Zouden we nu ook weer winnen?
Vada Mickael 