Op mijn vorige blog over de verjaardag van mijn vader heb ik veel lieve reacties gekregen. Ook al is het voor mij geoorloofd om er na zo’n tijd verdrietig over te zijn, is het fijn om te lezen dat het niet gek gevonden wordt. En nu moet ik zeggen dat ik eigenlijk ook niet verdrietig was.
Ik was vrij die dag en voelde me goed. Ik heb mezelf er wel op moeten wijzen dat ik me ook niet verdrietig hoef te voelen omdat het zijn verjaardag was. De zon scheen, ik heb herinneringen aan hem opgehaald, een stuk geschreven en een heerlijk (mokka)ijsje gegeten. En precies de boodschap dat iemand herinneren mooi kan zijn, is ook wat ik in mijn roman wil vertellen.
Het verhaal
Het verhaal gaat grotendeels over Mirella en haar moeder Sofia. Haar man Hugo is overleden na een ongeluk en moeder blijft achter met haar (al volwassen) kinderen Wilco en Mirella.
Mirella is een vrolijke, chaotische vrouw die gek is op alles wat met de liefde te maken heeft. Van jongs af aan is ze bezig met dromen over haar prins op het witte paard. Haar verwachtingen baseert ze op de films en boeken die ze kijkt en leest. Ze wil het complete plaatje en het is een vereiste dat haar toekomstige man romantisch is vanaf zijn kruin tot aan het puntje van zijn tenen.
Ze weet dat de ware zich vanzelf aanbiedt en ze hem gewoon nog niet is tegen gekomen. In de tussentijd geniet ze alsnog van de aandacht, de gezelligheid en af en toe een verdwaalde vlinder in haar buik.
Ze werkt als bedrijfsleidster in haar eigen lunchroom en hoopt elke dag dat ze de ware daar tegen het lijf loopt.
Sofia is een lieve vrouw. Hugo was haar eerste liefde en daar is ze na een fijne verkeringstijd mee getrouwd. Ze zorgde zoals dat in die tijd heel normaal was, voor het huishouden en de kinderen. Sofia leeft voor haar gezin en is een goede moeder en echtgenote. Samen met Hugo voedt ze Wilco en Mirella op tot twee, mooie volwassenen. Wilco heeft de liefde voor de Italiaanse muziek en de taal van zijn moeder geërfd en de passie voor fotografie en de natuur van zijn vader.
Mirella heeft haar lieve kant en haar interesse voor koken van haar moeder en haar vader heeft ervoor gezorgd dat ze een echte zakenvrouw is geworden.
Wilco is gek op Italië en heeft na verschillende stageperiodes in het land er zijn woonplaats van weten te maken. Hij heeft zijn eigen bedrijf opgezet en verzorgt de fotografie voor culturele en toeristische zaken. Uiteindelijk is hij voor de liefde verhuisd naar Rome en is daar helemaal op zijn plek.
Hugo was, (als het verhaal begint, is hij al overleden) een echte familieman. Hij was dol op zijn vrouw en kinderen en stond altijd voor ze klaar. Hij werkte, was gek op voetbal kijken en tuinieren. In zijn vrije tijd las hij graag boeken, het liefst dikke thrillers en hij hield ervan om te wielrennen. Hij maakte er een sport van om telkens een nieuwe route te vinden. Hij begreep niets van Mirella haar zoetsappige films en plaagde haar daar graag mee. Hugo was geen drukke man, maar wanneer hij wel sprak was hij scherp, grappig en alert.
De verhaallijn
Het verhaal begint wanneer Hugo net is overleden. Mirella en haar moeder hebben het uiteraard moeilijk met het verlies, maar hebben veel steun aan elkaar. Wanneer ze samen papieren uit moeten zoeken op zolder, geeft Sofia haar dochter een doos waar haar oude dagboeken inzitten, geschreven vanaf het moment dat ze Hugo leerde kennen. Mirella leert door de dagboeken haar ouders op een andere manier kennen en gaat anders kijken naar de liefde.
Daardoor beseft ze dat wat haar ouders hadden en zo koesterden, misschien dichterbij haar was, dan ze al die tijd had gedacht.
In haar pogingen de liefde te voelen die haar ouders samen beleefden, vindt Mirella het lastig om haar moeder los te laten.
Een aantal jaren gaan voorbij en nu Mirella steeds meer op haar eigen benen gaat staan, heeft ze er moeite mee om haar moeder achter te laten. Ze bedenkt een plan waarmee ze haar moeder weer oprecht gelukkig kan zien.
Haar moeder moet weer gaan daten!
Voor een inmiddels zestigjarige vrouw, die nooit in haar hele leven een echte date heeft gehad en dus totaal geen idee heeft, hoe alles tegenwoordig in zijn werk gaat, levert dat gekke situaties op. Wat doe je aan op zo’n date? Hoe maak je iemand duidelijk dat je niet naar de twintigste foto van zijn jacht wil kijken en hoe haalt zo’n brutale vent het in zijn hoofd om te proberen haar in bed te praten?
Mirella wordt haar moeders datingcoach en ligt regelmatig helemaal dubbel om haar moeders verschrikkelijke afspraakjes.
Slaagt Mirella erin om zelf de liefde van haar leven te veroveren en lukt het haar om haar moeder weer aan de man te krijgen?
Fictie of waargebeurd?
De personages heb ik expres veel laten lijken op ons eigen gezin. Zo is Sofia de een van de doopnamen van mijn moeder. Heeft de naam Hugo dezelfde betekenis als die van mijn vader.
Net zoals Wilco en Desiree (de naam van mijn zus) hetzelfde betekenen. Alleen mijn naam heeft niets met Mirella te maken.
Mijn moeder is in het echt gek op het Songfestival en ook dat deelt ze met mijn zus. In het verhaal heb ik haar gek gemaakt op het Italiaanse San Remo festival. Dat ze daar nu naartoe gaat met haar zoon vindt mijn moeder helemaal geweldig. Mijn zus is gek op Spanje en heeft daar gestudeerd. Om het toch fictie te houden heb ik een broer van haar gemaakt en Spanje omgewisseld voor Italië.
Mijn vaders wielrenhobby was ook echt. Alleen het tuinieren had hij altijd een schurfthekel aan.
Ik vind het leuk om het verhaal voor een groot deel op ons leven te baseren. De uitwerking, de herinneringen en de mooie stukken maken het verhaal echt eigen en alleen de gedachte eraan, maakt me emotioneel omdat het bijna voelt alsof ik dit verhaal móet vertellen. Het liefdesleven wat geschreven wordt in dagboekvorm, is bijna identiek aan hun echte verhaal en dat maakt het ook dat ik het wil opdragen als ode aan hun liefde voor elkaar.
Maar de stukken die weer niet lijken op ons, zoals de tuinier hobby, het fotograferen en emigreren naar het buitenland en de lunchroom van Mirella, maken het grappig omdat dat juist weer helemaal niet klopt.
Dat ik voor dit verhaal kan gebruiken wat ik wil en weg kan laten wat niet nodig is, maakt het leuk.
Feelgood
Ik wil dat dit een leuk verhaal wordt. Natuurlijk hoop ik de emotie van het verliezen van een dierbare ook overkomt en het liefst heb ik daar de reactie op dat mensen een brok in hun keel hadden of zelfs een traantje weg moesten pinken. Maar ik wil hier geen triest verhaal neerzetten over hoe pijnlijk het verliezen van iemand is. Het verhaal gaat juist over de herinneringen, de gewoontes die je overhoudt aan het samenzijn met iemand die je al zolang kent en de liefde die overblijft nadat iemand wegvalt.
Humor is daarbij belangrijk. Het weer blij en gelukkig durven zijn en kunnen lachen om kleine dingen. Daarom hoop ik dat als mijn verhaal af is, mensen het lezen met een lach en een traan. Allereerst hoop ik natuurlijk dat het überhaupt gelezen wordt, maar dat de liefde centraal staat en niet het verdriet.
Tinderen voor zestigjarige kinderen
Naast het bekende wat ik van mijn ouders weet, was daar natuurlijk ook een deel wat voor mij onbekend is. Het datingsleven van een zestigjarige. Op een avond was ik met mijn moeder aan het bellen en bedacht ik dat het eigenlijk hilarisch zou zijn om een tinderprofiel aan te maken voor haar. Mijn moeder schoot direct in een stuip en stribbelde tegen. Nadat ik uitlegde dat ik niet haar, maar het profiel van Sofia op tinder wilde zetten, leende ze me haar telefoonnummer voor de verificatie.
En ik kan je inmiddels wel vertellen dat Sofia of mijn moeder niet haar ware liefde gaat vinden op tinder. Mijn god, wat een kansloze figuren. Ergens had ik nog de hoop dat wanneer je een bepaalde leeftijd passeert, de mannen galant en respectvol op zoek zijn naar iemand om hun oude dag mee door te brengen. Tijdens de eerste swipes voelde ik me nog schuldig omdat ik oude mannetjes voor me zag, die wanhopig zochten naar een beetje liefde. Dat was na een profiel of tien wel verdwenen.
Ik kwam er voor inspiratie, maar heb er inmiddels genoeg uit weten te pikken voor een Tinderpareltjes 60+.
Vada Mickael 