Voor altijd jouw verjaardag

Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Maar hij is er niet meer. Hij is er al bijna negen jaar niet meer. En toch blijft deze dag één van de vreemdste in het jaar.
De dag klopt niet meer. Want hij verjaart niet meer. Het is een dag waarop ik weer even extra besef dat hij er niet is. Dat hij er al heel lang niet meer is en ook niet meer komt.

Nu is het niet dat ik op andere dagen niet aan hem denk, maar vandaag is het toch een beetje ‘zijn’ dag.
Het eerste jaar nadat hij was overleden zijn mijn moeder, mijn zus en ik met zijn drieën uit eten gegaan. Omdat we toch een beetje zijn verjaardag voor hem wilden vieren. Dat voelde heel ongemakkelijk en was alles behalve fijn. Dat is ook direct de eerste en de laatste keer geweest dat we dat deden. Misschien zou het nu na jaren iets minder vreemd zijn, maar we staan er hoe dan ook wel even bij stil.
De laatste jaren eet ik wel altijd een taartje op hem. Met het idee: ‘Deze is voor jou, pap.’
Altijd een stukje mokkagebak. Want daar was hij altijd gek op. Dat deelden we altijd al, maar tijdens zijn ziekbed, kreeg hij een extreme drang naar zoetigheid.
Omdat het toch niet meer kon verbeteren of verslechteren, mocht hij elke dag een stukje mokkataart. Mijn zus is jarig op 21 augustus en dat was de eerste keer dat we het vroegen in de hospice en dus zijn eerste stukje. En tot aan de dag voor zijn overlijden, 7 oktober, heeft hij elke dag minstens één stuk taart op.
Hij werd zelfs boos als het vergeten of op was. (Wat ook weer een bijwerking van de medicijnen was.)
Mijn moeder krijgt bijna paniekaanvallen, wanneer het over mokka gaat en datzelfde heb ik met appelsap. Ook dat was niet aan te slepen.
En dat terwijl mijn vader geen extreme snoeperd was. Mokka en appelsap blijven sinds zijn overlijden onlosmakelijk met hem verbonden.
Vanavond ga ik naar een vriendin toe en neem ik de mokka mee.

Rouwen komt echt in vlagen. Wanneer ik terugdenk aan hoe het in het begin was en hoe het nu is, is dat veranderd. Gelukkig maar, want in het begin neemt het echt je leven over. Een te blije ‘goedemorgen’ van een voorbijganger of een te zeurderige ‘fijne dag nog’ van de kassière die je eigenlijk toch al niet mag, kan je van binnen laten ontploffen.
Zijn lege plek op de bank is confronterend. Opmerkingen die we maken die uit zijn mond hadden kunnen komen, programma’s waaraan hij een hekel had of juist van kon genieten. Alles zorgde ervoor dat het te pijnlijk was om te beseffen dat hij er niet meer is.

Ik droom veel, altijd al gedaan en ik kan mijn dromen goed onthouden. Ik droom ook weleens over mijn vader. Meestal in mijn dromen heb ik ergens het besef dat er iets niet klopt, omdat hij er niet meer is. Het is alsof ik bewuster geniet van de tijd die ik toch nog even bij hem kan zijn. Eén van de dromen herinner ik me nog goed.
Ik zat aan de eettafel en hij zat tegenover me. Niet ziek, gewoon zoals hij was voor alle ellende begon. In mijn droom wist ik dat het niet kon en ik wilde het moment vastleggen. Ik pakte mijn telefoon en hij lachte naar me. Even was alles weer normaal en dan word ik wakker met een glimlach.
Maar er zijn ook dromen waarin er iets gebeurd. Waarin we in een ruzie zijn belandt en ze hem willen aanvallen. Dan spring ik ertussen en zeg dat ze hem niets moeten aandoen, omdat het niet goed met hem gaat en hij anders misschien wel dood kan gaan.
Hem verliezen is in mijn droom het ergste wat er kan gebeuren.
Om dan wakker te worden en me te realiseren dat het ergste gebeurd is, zorgt voor een kutbegin van mijn dag.

De afgelopen maanden ben ik er ook meer mee bezig. De roman die ik aan het schrijven ben is voor een deel gebaseerd op ons gezinsleven. De gedachte om het verhaal af te maken, maakt me emotioneel, omdat ik het zelf heel mooi vindt. In mijn volgende blog zal ik vertellen, zonder te spoilen waar het verhaal over gaat. Maar het zorgt ervoor dat ik soms net weer even lijkt alsof we met elkaar op de bank zitten. Mijn moeder vindt het verhaal fantastisch, (wat misschien ook wel een beetje van een moeder verwacht wordt) en ik zie het een beetje als een ode aan hun liefde.
Aan hoe de kleine, mooie herinneringen ervoor kunnen zorgen dat iemand er toch nog een beetje is. Liedjes, geuren of opmerkingen kunnen daarbij een goede hulp zijn er zorgen regelmatiger voor een glimlach op het gezicht, dan dat ze vroeger voor een brok in de keel zorgden.

Een paar maanden geleden was er wel iets wat voor een brok in mijn keel zorgde. Op instagram had ik al een paar keer een advertentie voorbij zien komen over hoe je oude foto’s door middel van een app tot leven kon laten komen. Aangezien de helft van wat je op internet tegenkomt, nep is, had ik geen hoge verwachtingen toen een vriendin me erop wees. Zij had het gedaan met een foto van haar overleden schoonvader. Het gezicht had niet goed gepakt, waardoor het effect niet mooi was.
Met dat in mijn achterhoofd heb ik de portretfoto geprobeerd die bij mijn moeder boven de tv hangt.
Het resultaat was echt indrukwekkend.
Hij bewoog echt weer even. Hij knipperde met zijn ogen, hij lachte breder dan op de originele foto en hij draaide zijn hoofd. En op dat moment realiseerde ik me dat ik zoiets kleins al zolang had moeten missen. Dat ik hem al negen jaar niet meer met zijn ogen had zien knipperen. Het troostte me, terwijl het me op hetzelfde moment ook verdrietig maakte. Ik heb het filmpje wel twintig keer achter elkaar afgekeken en vond het prachtig. Mijn moeder was er ook van onder de indruk en heeft die nacht slecht geslapen.
Van alle gekke, onnozele dingen die je tegenwoordig kunt op internet, vind ik dit toch wel een van de mooiste. De video is bewaard en wanneer ik even wil dat hij er is, kan ik er gewoon naar kijken. Vanavond eet ik m’n taartje op jou pap, omdat dit altijd jouw verjaardag blijft ❤️