It’s a wrap! De vorige opdrachten vond ik al best lastig, omdat ik er moeite mee had om in een stukje van drie minuten alles te vertellen, zonder als een ratelslang te klinken. Maar dit voelde wel een beetje als ‘het echte werk.’
We kregen iets langer dan een maand om de eerste 3000 woorden te typen van ons verhaal, een uitgebreide karakteromschrijving van de hoofdpersoon, een synopsis en een ingevulde vragenlijst in te leveren.
Vol goede moed schreef ik eerst de belangrijkste punten op van mijn verhaal op. Meestal wanneer ik een verhaal schrijf, bedenk ik halverwege pas wat er met iedereen gebeurt en hoe het eindigt, maar nu moest dat al bekend zijn.
Ik deed veel research en was vooral in mijn hoofd en in de zeven notitieboekjes die ik ervoor had, bezig met alles kloppend en logisch te maken.
Ik droomde over mijn plot, tekende het huis uit en zocht naar plaatjes die pasten bij mijn karakters.
Om ze beter te leren kennen, kregen ze allemaal een hobby, een uitgebreide omschrijving, een sterrenbeeld, leeftijd en noem het maar op. Zo was ik voor de karakteromschrijving zo klaar, zou je zeggen.
De tijdlijn werd gemaakt voor de gebeurtenissen voor, tijdens en na het boek en ieders reis.
Ieder weekend dat ik vrij was in januari had ik bijna dezelfde ‘to-do-list’ en deed ik voor mijn gevoel niets, wat me dichterbij de eindstreep van de wedstrijd hielp. Ik hoopte dat wanneer alles logisch in mijn hoofd werd, ik het daarna achter elkaar op kon schrijven.
Het tweede weekend van januari ging ik ééécht aan de slag. En kwam ik erachter dat er iets niet helemaal lekker liep, maar ik kon er nog niet mijn vinger opleggen. Ik had korte samenvattingen gemaakt over wat er moest gebeuren in het huis en welke karakters daar een rol bij zouden spelen. Op dat moment wilde ik iedereen nog een stem geven, maar dat zou te ingewikkeld worden, dus moest ik gaan kiezen.
Dat betekende dat mijn samenvattingen (voor 22 hoofdstukken) voor een groot deel niet bruikbaar werden.
En dat zorgde weer voor stres!!!!
Uiteindelijk koos ik de sterkste karakters met de belangrijkste boodschap en kon daardoor mijn begin van het verhaal ook niet meer gebruiken. Mijn einde was ook een beetje cliché en een beetje een dooddoener, dus ook daar wilde ik naar kijken.
Uiteindelijk heeft één karakter een hele andere rol gekregen, waardoor ik voor mijn gevoel alles opnieuw moest doen en bijna in een plastic zakje moest ademhalen.
Gelukkig was het ‘probleem’ snel opgelost en viel het wel mee, maar een beetje dramatiek hoort natuurlijk bij het schrijfproces.
De drijfveren van mijn personages zijn uiteindelijk sterker geworden en ik denk dat mijn verhaallijn er ook alleen maar op vooruit is gegaan.
Gisteren heb ik dan ein-de-lijk het mailtje verstuurd met alle bestanden.
Het voelde weer een beetje alsof ik mijn kindje (best een moordlustig kind eigenlijk wel) uit handen moest geven.
Deze keer zonder gebruiksaanwijzing, maar gelijk door naar de medische keuring.
Ik heb zelfs nog een paar dagen over, maar ik denk dat ik er goed aan heb gedaan om het maar gewoon te versturen.
Voor Hamley en eventueel andere uitgevers die eraan denken om voor een uitgeefcontract te strijden.
Superleuk idee, ik doe graag weer mee. Maar ik zie hier wel potentie in het laten sponsoren van bepaalde merken.
1. Rexona – Het kost een hoop zwoegen en zweten
2. Kamillethee – Het zorgt voor een hoop onrustige (en slapeloze) nachten.
3. Een ondertekende verklaring voor afwezigheid – Op sommige dagen werd er getwijfeld of ik nog wel bestond, maar dan zat ik gewoon verdiept in mijn laptop of notitieboekje vijf.
Maar ik heb het overleefd! Het is netjes op tijd af en heeft me maar twaalf mentale breakdowns bezorgd. Ik ben tevreden met het resultaat en nu begint het lange wachten. Gelukkig is de wachtmaand februari en betekent het dat we maar 28 dagen hoeven te wachten. Toch verwacht ik eind van de maand bij de huisarts te zitten met RSI-duimen van het duimen draaien.
Ondertussen ga ik lekker verder schrijven aan het verhaal en durf ik weer televisie te kijken zonder dat er een gemeen, schel stemmetje in mijn hoofd schreeuwt: HOOR JIJ NIET TE SCHRIJVEN?
Vada Mickael 