Het voelt alweer heel ver weg, dat ik het filmpje op moest nemen voor de schrijfwedstrijd van Hamley. In mijn vorige blog had ik al een beetje uitgelegd wat de bedoeling was voor het filmpje.
De eerste opdracht was een elevatorpitch opnemen over het verhaal wat ik wil schrijven. Van de 99 inzendingen waren er 26 over, waar ik bij zat. Dat was al een hele overwinning, maar de dag na de uitslag moesten we gelijk weer aan de bak. De volgende ronde duurde een week en daarin moesten we een filmpje opnemen over het verhaal, mijn hoofdpersoon en over mezelf.
De eerste reeks poging om iets te filmen, deed ik bij mijn moeder op de bank. Alle twintig pogingen keek ze me onverschillig aan en ik vond het vreselijk om mezelf op beeld terug te zien. Het leek wel alsof ik een slechte reclame voor TellSell aan het opnemen was.
De tweede reeks pogingen heb ik thuis gemaakt. Ik zorgde voor mooi licht, keek mezelf vriendelijk aan en zocht tussen de mislukte opnames hoe ik een filmpje kon monteren. Ik vertelde de meest nutteloze onzin, wilde spiritueel vertellen over het beklimmen van de berg in Thailand als een proces van het schrijven van een boek, maar uiteindelijk vond ik dat ook geen goed plan. Ook kwam ik erachter dat ik op film niet meer tot vijf kon tellen en het lijstje wat ik op wilde noemen over wat ik leuk vind om te doen, niet uit de verf kwam.
Uiteindelijk besloot ik te gaan slapen om de volgende ochtend (zaterdag) mijn filmpje op te gaan nemen in het natuurgebied aan de andere kant van de stad. Met de kids van mijn werk wandel ik daar vaak, omdat ze er vlakbij wonen. Het is groot genoeg om te verdwalen, dus ik verwachtte een plek te vinden waar ik ongestoord kon filmen.
Er zijn veel verschillende paadjes en looproutes en mensen leken er een sport van te maken om precies mijn route te kiezen. Ik zocht allerlei manieren om te zorgen dat ik niemand zag. Ik ging heel langzaam lopen, een minuut lang naar een boom staan kijken of gewoon heel ongemakkelijk glimlachen tot ik ingehaald werd.
Ik vond een mooi, rustig pad met hoog riet op de achtergrond. De zon scheen tussen de takken door op mijn gezicht en ik had ongestoord kunnen filmen, als ik niet continu mijn tong brak over mijn woorden. Het werd later en mensen gingen meer wandelen en ik verloor mijn privacy. Mopperend ging ik op zoek naar een nieuwe plek. Ik koos voor de smalle, modderige paadjes en oooooo-veral waren mensen.
Mijn broek zat onder de modder, mijn schoenen waren vies en ik was bevroren, want mijn roze shirt en jas waren leuk voor op de film, maar ijskoud. Ik glibberde naar een bankje en de achtergrond was nog grauwer dan het weer vandaag.
Er stond een vrouw naar de bomen te dansen, ik kwam een schaap tegen die onder het hek gekropen was en was even bang dat hij me ging aanvallen. Na anderhalf uur had ik een paar goede zinnen opgenomen en bleef maar doorlopen. Ik liet een ouder stel me inhalen, terwijl ik keek naar een wandelbord. Ze schoten me te hulp en wilden me wel brengen naar een plek waar niemand kwam. Even was ik bang dat ze me gingen vertellen dat ze daar rare dingen deden, maar toen ze later vertelde dat ze daar met de bijbelclub kwamen, was ik van dat idee wel af.
Het was ongeveer een kwartier lopen en zij liepen op bergschoenen en aardig door. Mijn schoenen waren glad, ik was aardig moe en glibberde door de modder achter ze aan. Ze brachten me maar een soort modderpoel met een steen en een waterval. (die het niet deed) Ze hadden daar nog nooit mensen gezien maar vandaag was het druk met mensen die met hun koptelefoon en notitieboekje naar vogels gingen luisteren. Ik kwam steeds verder met wat ik wilde zeggen, maar wilde ook geen twintig filmpjes achter elkaar moeten plakken om het goed te doen.
Uiteindelijk dacht ik alles te hebben gefilmd en nog steeds redelijk ontevreden, maar wel met 10.000 stappen op de teller en ontzettende trek, ging ik mijn auto weer in.
’s Middags zou ik met een vriend foto’s maken en wilden we nog op een locatie misschien filmen. Ik moest even wachten tot hij klaar was en in die tussentijd heb ik me opgefrist. Ik bekeek al mijn slechte filmpjes en in één zucht nam ik het filmpje, simpel op de rand van mijn bed op.
En ook deze ronde ben ik weer door. Het doel komt steeds dichterbij en mijn verhaal krijgt steeds meer vorm. Mijn personages hebben allemaal een sterk (en soms verschrikkelijk) karakter en ik kan niet wachten het verhaal uit te werken en te delen. Nu is de volgende opdracht om de eerste 3000 woorden, een synopsis te schrijven en een vragenlijst in te vullen.
We hebben de hele maand de tijd en daarna hebben we een hele maand om te stressen, want 1 maart komt de jury samen om te overleggen.
Dus als ik 1 maart niet meer op mijn filmpje lijk en tien kilo ben aangekomen, komt dat door de stress.
To be continued 💪❤️
Vada Mickael 