Een nieuw jaar staat vaak voor een nieuwe start. Zie het als een nieuw boek. Het boek wat je zelf gaat schrijven, waarin je nog een hele hoop lege pagina’s voor je hebt.
365 pagina’s.
Er zijn veel clichés over het leven die wijzen naar het schrijven van een boek.
Een punt zetten, waar je een komma had moeten zetten
Een boek dichtdoen en niet je vorige hoofdstuk blijven herlezen.
Een nieuw boek waarin je nog 365 lege pagina’s voor je hebt.
Een boek niet beoordelen op de cover.
Om in deze richting door te gaan zou ik voor dit jaar een soort vervolg van vorig jaar willen kiezen. Niet het algemene jaar, maar wel in de focus op mezelf. Het jaar is voor niemand gegaan zoals hij of zij verwacht had, maar ik denk dat het voor mij persoonlijk goed is geweest.
Ik heb mezelf door middel van het schrijven van mijn verhalen, het vele alleen zijn wel echt een spiegel voorgehouden.
En ik denk dat ik best trots mag zijn op wat ik bereikt heb. Nu praat ik naast de verschrikkingen van Tinder niet vaak openbaar over mijn liefdesleven of beter gezegd, het ontbreken ervan.
Vorig jaar is het jaar geweest dat ik een moeilijke stap heb gemaakt en iemand los moest laten, die ik het liefst nog heel graag in mijn leven had gewild.
Het was niet de eerste poging, maar ik denk dat ik wel kan zeggen dat deze ezel na zes keer stoten, of misschien wel twaalf keer, eindelijk haar lesje geleerd heeft.
En dat heeft veel te maken met hoe ik naar mezelf kijk. Ik ben gastouder en dat vind ik erg leuk om te doen. Maar mijn droom is om kindercoach te worden en kinderen die voornamelijk gepest worden voor zichzelf te laten kiezen. Door mijn eigen ervaringen weet ik hoeveel impact het kan hebben en daar wil ik kinderen graag voor behoeden. Ik zou graag degene zijn die ik vroeger zelf nodig had.
Maar daar ging ik de fout in. Ik wilde zo graag het zielige gepeste meisje helpen, maar zag niet dat ik hetzelfde deed bij mezelf. Deze keer waren het niet de ‘pestkoppen’ die mij het gevoel gaven, niet goed genoeg te zijn, maar ben ik het zelf geweest. Steeds ging ik op zoek naar geluk, naar liefde op een plaats waar ik het niet ga vinden.
Ik ontdekte dat de enige pestkop die nog in mijn leven is, ik zelf ben.
En alhoewel ik nog steeds graag gewild had dat dingen anders waren gelopen, denk ik nu eindelijk met zekerheid te kunnen zeggen dat ik er vrede mee heb. Dat de reden dat het niets is geworden met X niet alleen is, omdat hij niet de verbinding aan wilde gaan, maar dat ook ik niet voor iemand moet gaan, die mij niet alles zou geven wat ik terug wil en kan geven.
En dat is voor mij een hele stap geweest. Het geeft me rust en ik sta er nu in met een: “ik zie het wel” gevoel. Mijn focus ligt niet meer bij het vergelijken naar wat vriendinnen met relaties, baby’s en trouwjurken wel hebben en ik niet. Maar wat ik wil en waar ik me goed bij voel.
En het schrijven is daar een groot deel van.
Daarom is één van de goede voornemens ook: Tijd vrij blijven maken om te schrijven.
Ik weet dat ik het kan. Tijdens de NaNoWriMo schreef ik met gemak elke dag 1000 woorden, soms in zelfs 20 minuten en dat was ook gewoon tijdens werkdagen.
Dus dit jaar komt in het teken te staan van dates met mezelf, hopelijk weer meer dates met vriendinnen. Meer schrijven en minder twijfelen.
Voor nu ga ik ermee ophouden en verder met het verhaal van de schrijfwedstijd van Hamley.
Ik ben door naar de derde ronde en moet nu daadwerkelijk gaan schrijven aan mijn verhaal. Hoe ik in die ronde terecht ben gekomen, lees je donderdag op mijn nieuwe blog.
Vada Mickael 