Het jaar is bijna voorbij. En daarom is het tijd om terug te blikken. Niet op het hele jaar, want dat wordt wel een heel lang bericht. Maar ik wil het wel even hebben over de maand die over een paar dagen voorbij is en daarmee een vreemd jaar afsluit.
Eind vorige maand was ik nog helemaal overtuigd dat ik best wel even mijn tweede manuscript kon afronden. In november ging ik zo lekker en ik had maar twintig dagen nodig om aan de 50.000 woorden te komen.
Met minder druk, goede motivatie en een deadline die redelijk haalbaar was, merkte ik dat ik begin van de maand mijn verhaal eigenlijk niet meer kon zien.
Toen ik ook nog eens te horen kreeg dat er via Uitgeverij Hamley een wedstrijd kwam voor een thrillerverhaal, was mijn focus op “gebroken kracht” helemaal verdwenen. De prijs daarvoor; een contract bij de uitgever.
De eerste opdracht was een elevatorpitch schrijven over je verhaal. Mijn hoofd liep over. Vanaf de zomer was er een verhaal aan het broeien. Daarvoor zocht ik in mijn eerste blog personages in de sauna. Mocht je die niet gelezen hebben, hier is de link naar dat stukje. Dagje ‘ontspannen’
Kort en krachtig zijn is niet mijn sterkste kant, heb ik ontdekt. Ik wil teveel vertellen en het liefst alles toelichten.
De twijfel om door te schrijven of het idee voor de thrillerwedstrijd uit te gaan werken, knaagde aan me.
Voor de deadline was mijn pitch ingestuurd en de reacties van buitenaf waren positief. Maar of de jury dat ook was, werd dus even afwachten.
De tweede week van december gooide mijn lichaam, mijn hele planning in de war. Ik werd duizelig wakker en kon alleen maar overgeven. Dramatisch als ik altijd kan zijn, zag ik mijn hele schrijf-carrière in het water vallen.
Ik zal al voor me hoe ik met mijn ogen dicht moest gaan vertellen hoe iemand moest gaan typen wat ik wilde delen. Hoeveel extra werk dat ging kosten en of het dan nog steeds als mijn verhaal zou voelen.
Ik kon niet verder met mijn plot uitwerken en baalde als een stekker.
Op bed ging ik aan de luisterboeken, maar als je alleen maar met je ogen dicht kunt liggen, val je al snel in slaap. Ook al, ben je net wakker.
Gelukkig haalde ik uit het luisteren veel tips, die ik voor mijn eigen schrijfvaardigheid ook kan gebruiken.
Op dat moment dacht ik ook dat mijn dromen me ontzettend gingen helpen aan mijn volgende hoofdstukken. Zo was ik ervan overtuigd dat het een goed idee was om een brief te schrijven naar Marco Borsato, dat ze luchtige aardbeienvla moeten gaan verkopen in van die zakjes waar ook het waterijs in zit. Je weet wel, die sadistische ijsjes, waarmee je je hele mondhoeken opensnijdt.
Ik bedacht geweldige scenes waarin Esmee en Mike (uit mijn work in progress) met een goede reden in de regen gingen hardlopen en dat Mike wel een stripper kon zijn, voordat hij portier werd.
Eenmaal ontwaakt kwam het verhaal over een strippende Mike me natuurlijk wel heel bekend voor.
Mijn gedachten gingen in die week alle kanten op. Gelukkig was ik die dagen bij mijn moeder. Mijn zus heeft de medicijnen gehaald bij de apotheek en al snel merkte ik verschil. Ik kon weer eten en had ineens ontzettende zin in luchtige aardbeienvla. En nu ik dat zo aan het typen ben, heb ik daar eigenlijk weer zin in.
De maandag erop kon ik gelukkig weer normaal werken en op een lichtelijk aangeschoten gevoel, voelde ik me prima.
Die dag kregen we de uitslag van de thrillerpitch. De hoop was me al een klein beetje in de schoenen gezakt, toen ik hoorde dat er 99 inzendingen waren. Van de 26 die er doorgingen, was ik er één.
Zoals dat hoort bij een thrillerwedstrijd moesten wij wachten tot de volgende dag op onze nieuwe opdracht.
Maak een filmpje tussen de twee en drie minuten waarin je iets over jezelf en je verhaal deelt
En daar kwamen de twijfels weer. Wie ben ik? Wat doe ik? Kan ik dit? Kan ik dit in drie minuten?
Het is gelukt, maar ik kan je vast vertellen dat ik mezelf nog nooit zo vaak mijn eigen naam heb horen zeggen.
Na de kerst krijgen we daar de uitslag van. Afgelopen weekend heb ik het filmpje opgestuurd en dat was ook een heel avontuur.
Hoe dat is afgelopen hoor ik 28 december.
Dan zal ik het uiteraard met jullie delen en erbij vertellen hoe het filmen verlopen is.
Voor nu betekent het dat ik met spanning de kerstdagen door ga komen en hopelijk niet mijn moeders hele snoepkast leeg vreet van de zenuwen.
To be continued…
Vada Mickael 