Tegenwoordig lijkt het wel of het mannen niet eens interesseert hoe iemand is. Zolang de eerste foto maar goed is en je antwoord kan geven op dat regen nat is en de zon warm, lijken mannen af te willen spreken.
En ik begrijp dat Tinder een dating-app is en dat als ik graag eeuwig wilde blijven chatten, ik misschien eens moest gaan kijken of de chat in scholieren.com nog steeds werkt. (Ik heb gekeken en die functie is er niet meer.)
Maar ik vind dat je enigszins een beetje moet weten met wat voor iemand je te maken hebt, voordat je lukraak een afspraak met iemand maakt.
Je kan dan misschien allebei hebben aangevinkt dat je van Netflix, lekker eten of van muziek houdt. Maar daar zit nogal een verschil in.
Want jij kan misschien helemaal een harde plasser krijgen van anime of science fiction, terwijl ik het liefst een psychologische thriller of echte jankfilm kijk.
Qua eten is het al net zo’n groot verschil. Lekker eten komt voor mij vaak met een scooter en wordt voor mijn deur neergezet, terwijl jij misschien het liefst op een blaadje sla loopt te herkauwen of hele walvissen naar binnen werkt met je stokjes.
Muziek is al minstens net zo breed. Nu hoef je in een relatie echt niet dezelfde smaak te hebben en alles leuk te vinden wat de ander luistert.
Maar ik ben toch wel redelijk allergisch voor (Duitse) volksmuziek. En als jij dat op wil zetten om in de stemming voor een harde plasser te komen, gaat er toch iets niet helemaal werken.
En ik kan me niet voorstellen dat het voor mannen (en vast ook wel vrouwen) wel al genoeg is, om met dat kleine beetje informatie over de ander af te spreken.
Vaak zegt een gesprek al genoeg over hoe iemand in het echt is.
Als je al niet eens een gesprek aan kan gaan, veilig in je eigen omgeving terwijl je geen afleiding hebt en elkaar niet aan hoeft te kijken, hoe ga je dat dan in hemelsnaam in het echt wel voor elkaar krijgen?
Dus voordat ik mijn agenda erbij ga pakken, mag je eerst mijn telefoon vol appen. En dat om de volgende soort date te voorkomen.
Tijdens deze date bestond Tinder nog niet, maar had ik mijn (ik wil het eigenlijk geen) man (noemen), gevonden via Badoo. En lieve mensen, als er íéts kanslozer is dan Tinder, dan is het wel Badoo. Maar ik was 19, hooguit 20. Ik had liefdesverdriet en snakte naar aandacht. Ik had gezellige gesprekken met een man uit Voorburg. Hij had een leuke kat, (sindsdien ben ik nooit meer in iemand getrapt die alleen maar een leuke kat heeft), was gezellig en gaf me veel aandacht. En juist dat laatste vond ik op dat moment heel fijn.
Hij had laatst een ongeluk gehad en daardoor een knieoperatie ondergaan. We hadden afgesproken dat ik naar hem toe zou gaan en we dan zouden gaan eten. Nu ben ik een hele moeilijke eter. Daarover volgende week meer
Dus ik zei dat we van mij ook best gewoon pizza konden halen. De avond daarvoor had hij het eigenlijk al verpest. Ik was aan het oppassen en kreeg een berichtje van hem dat hij het eigenlijk best een beetje spannend vond en hoopte dat hij goed kon slapen.
Hallo, hoe oud ben je? Heb je je schoen gezet, kan je niet wachten om te kijken of er iets in zit?
Ik gaf hem het voordeel van de twijfel en reed in mijn autootje naar Voorburg. Ik kwam aan in een flat die rook alsof de wc al drie maanden niet schoongemaakt was en ik begon me af te vragen, na hoeveel minuten het aanvaardbaar was om weer als de sodemieter naar huis te gaan.
Dit
Ging
Hem
Niet
Worden.
Zijn kat was nergens te bekennen. Hij vroeg bij alles wat hij me aanbood of ik dat wel lustte, omdat ik zo’n moeilijke eter was. Hij liet na vijf minuten zijn ontstoken litteken zien. Zat ongeveer ondersteboven op zijn bank om zijn afstandsbediening te bedienen. Hij lachte heel hard en overdreven om iets op tv wat totaal niet grappig was en bleef pogingen doen om me te zoenen.
Nee, voor hem was er niet iets als een wederzijdse klik nodig om lichamelijk contact te maken.
Mijn moeder was mijn redder in nood en als jong meisje moest ik op tijd thuis zijn omdat ik de vorige avond ook al laat was. Hij wilde toch graag pizza’s eten, maar had nog niets gehaald. OmDat HiJ NIeT WiST wAt Ik LekkEr VoNd.
Dat gingen we dus samen doen. In zijn witte Smart. Waarvan hij niet wist dat het een halfautomaat was.
Hij raasde over de weg en ik weet nog dat ik mijn vriendin appte dat dit geen succes was. Als klap op de vuurpijl ging toen de radio aan en zong hij hard en vals mee met Beyoncé, waardoor hij nog slechter ging autorijden.
Vervolgens vroeg hij in de supermarkt waar hij altijd komt, waar de pizza’s lagen. En er leek echt licht te gaan branden toen ik vertelde dat die in het vriesvak lagen.
Hij heeft op een pleintje staan ‘roekoe-en’ tegen duiven, een kwartier bij de ijssalon staan twijfelen over zijn smaak en de pizza’s aan laten branden.
Uiteindelijk heb ik hem gezegd dat ik toch eigenlijk wel graag naar huis wilde, omdat ik geen ruzie met mijn moeder wilde.
Er is geen tweede date meer geweest. Hij begreep niet waarom ik hem niet nog een keer wilde zien en opperde zelfs dat ik hem misschien té leuk vond. Jaren later, tijdens een whatsapp-storing installeerde ik een andere chat-app, waar wij gekoppeld bleken te zijn. En nog steeds dacht hij dat ik hem eigenlijk heel leuk vond.
Misschien komt mijn anti-afspreekhaast daarvandaan. Maar op Tinder, 10 jaar later is het niet veel beter. De man waarover ik vorige keer al vertelde (die na 3 zinnen al bijna wilde weten of ik zijn achternaam wilde aannemen of ik mijn eigen naam wilde houden) heeft het op de app niet lang volgehouden. Hij is typisch zo’n man die té graag een relatie wil. En of dat nou met een vrouw, een bankje in het park of een kamerplant is, maakt hem niet zoveel uit.
Onze gesprekken hebben het niet lang volgehouden. Ook hij had ontzettende haast om af te spreken. Zijn berichten sloot hij af met de standaardzin ‘en mij zien.’
Wanneer hij bijvoorbeeld vroeg wat ik ging doen in het weekend of dat ik na een negatieve coronatest hardop kon hoesten en mensen boos aan kon kijken als ze verstoord keken.
Hij liet me meer met mijn ogen rollen dan goed voor me is op één dag. En dus was ik snel uitgepraat.
Na een dag stilte kreeg ik het verwijt dat het kwam omdat ik stil was. Mijn uitleg over het niet soepel lopen van het gesprek, kwam volledig als een verrassing.
“Zoveel vragen die er gesteld hadden kunnen worden en ineens is de interesse er niet meer.”
Uhh, ik wil verder niet heel vervelend zijn, maar de interesse is er nooit geweest. En door dit dramatische gedrag wordt de kans dat die gaat komen veel kleiner.
Dat is wat ik denk… maar ik zeg nog ‘netjes’
“Nou, niet gelijk zo dramatisch haha. We hebben allebei niet veel gepraat. Maar we zijn geen twaalf meer toch? Door elkaar daar de schuld van te gaan geven.”
Mag je één keer raden wat hij zei…
.
.
.
“Haha klopt. Dus wanneer gaan we elkaar zien?”
Nooooouuuu, het is dat mijn telefoon zo duur was en ik geen agressiviteitsverzekering heb afgesloten, maar anders had ik die telefoon heel ver weggegooid.
Ik liet het nog even stil. Misschien komt hij tot het inzicht dat zijn gedrag een tikkeltje verontrustend is…
Ik had die avond een paar wijntjes gedronken en werd ineens een beetje empathisch naar deze arme ziel. Aangeschoten en met het idee om hem een laatste kans te geven, stuurde ik:
“Oke, we doen een nieuwe poging met appen haha.”
En
Weer
Stuurt
Hij
“Haha of elkaar gewoon zien.”
Snappen jullie het nog?
Dit is denk ik wel het meest extreme geval van afspreekhaast. Maar zeker niet de enige. Zo heb ik ook weleens na 3 zinnen een heel fotoalbum gekregen met selfies en daarna de vraag wanneer we elkaar gaan zien. Het gesprek liep op niets uit, maar een jaar later raakten we weer aan de praat en vervolgens stuurt hij weer na een paar zinnen dezelfde foto’s.
Er zijn ook mannen die gewoon helemaal niets willen weten. Die hebben een match en vragen gelijk wanneer je tijd hebt of koffie te drinken.
Voorlopig mag er geen koffie gedronken worden. In ieder geval niet in het openbaar en thuis afspreken wil ik niet. Dus Tinder gaat weer even op slot, maar niet na de laatste Tinderpareltjes van aankomende donderdag.
Vada Mickael 