Perfecte match? 1

Hoofdstuk 1 Lara

‘Dan ben je zeker wel heel geduldig?’ ‘Alleen met kinderen, eigenlijk.’ ‘Nou, je mag ook wel een keer voor mij komen zorgen.’ Ik zucht diep en betrap mezelf erop dat ik met mijn ogen rol. Alweer.

Alle gesprekken die ik op Tinder voer, eindigen of na drie zinnen met de vraag wat mijn favoriete standje is, of ik het niet erg vind dat de man een voeten of latexfetish heeft of met de briljante en altijd doeltreffende vraag waar ik in slaap. En met de hete zomer die we gehad hebben, waarin het niet afkoelt is het bijna dezelfde vraag of ik wel knipper met mijn ogen.

Het is negen maanden uit met Stanley en het heeft best even geduurd voordat ik verder kon. Ook al was het wel mijn besluit om er een punt achter te zetten, het deed me best pijn om hem zo snel alweer met een ander te zien. Dat hij ook uitgerekend tegenover me is komen wonen, maakt dat uiteraard niet beter. Ik verdenk hem er ook eigenlijk een beetje van dat hij het expres heeft gedaan.

Een half jaar lang, heb ik me alleen met mezelf bezig gehouden, maar ik merk dat ik toch iemand om me heen mis. Iemand die me ’s morgens een fijne dag toewenst en waar ik na een dag werken heerlijk tegenaan kan kruipen. Ik installeerde ongeveer alle datingapps die er bestaan, maar kwam al snel tot de conclusie dat ze allemaal even kut zijn. Overspelige mannen, kneuzen die tevergeefs op zoek zijn naar een relatie of de categorie waar ik op val, de oversekste badboys.

‘Als je graag wil dat ik je reet afveeg en een verhaaltje van Klaas Vaak voorlees voor het slapen gaan, zou je goed zitten. Maar ik ben op zoek naar een vent, geen watje. Dit gaat niets worden. Fijne avond!’ Match opheffen.

Ik open Google en zie een pop up in beeld komen voor een dansavond voor singles, die op zoek zijn naar een relatie. Wat heb je te verliezen, Laar? Misschien gaat het me in het echt beter af en kan ik de vreemde vogels ertussenuit halen, voor ik hem mijn hele levensverhaal vertel. Ik klik op de link en zoek wat meer informatie. Het is zaterdagavond in Paradiso in Amsterdam. Daar ben ik vaker geweest en ken ik inmiddels aardig mijn weg vinden. Het wordt een soort speeddate, maar dan in dansthema. Na een aantal liedjes kan je wisselen naar een andere partner en wanneer je je match gevonden denkt te hebben, mag je hem houden. Na wat gegevens ingevuld te hebben, ben ik aangemeld. Ik ontvang al snel een mail met een bevestiging en aanmeldnummer. Let’s do this!

Zaterdagavond

Ongemakkelijk sta ik aan mijn nieuwe blauwe jurk te plukken. Ik heb mijn haar ingevlochten en die hangt nonchalant over mijn schouder. Het voelt een beetje alsof ik weer zestien ben en we een uitleg krijgen voor ons eindejaarsbal. Met het enige verschil dat ik nu aan de wijn mag, hier niemand ken en dat het niet in een stinkende gymzaal is.

Met elke partner mag je twee nummers achter elkaar dansen en kletsen en daarna wordt er gewisseld. Bij een goede match, mag je naar een andere zaal om te praten. Dat komt er dus een beetje op neer dat de grootste kneuzen en de meest kritische mensen overblijven en zich een breuk kunnen dansen. We hebben allemaal een armbandje omgekregen met ons registratienummer.

De muziek gaat aan en een lange jongen met rossig haar en een bril, komt nog net niet naar me toe gerend. Ik glimlach naar hem, maar wil eigenlijk zijn kostbare twee nummers niet verspillen, want hier zie ik mezelf echt niet mee rollebollen. Hij vertelt over zijn passie voor stripboeken en baan bij de Mac Donald’s. Mag ik al gillen? De volgende ronde komt er gelukkig snel aan en ik bedank hem vriendelijk. De vrouwen blijven staan en de mannen schuiven een plaatsje op. Niemand verlaat na de eerste dans de zaal en na wat geroezemoes staat de volgende man al voor mijn neus.

Deze man, Herman is verrassend nog saaier en heeft er duidelijk geen rekening mee gehouden dat het best handig is, als je een beetje kan dansen op een dansfeest. Hij staat meerdere keren bovenop mijn tenen en geeft alleen antwoord met ja of nee. Na het eerste nummer kijk ik de ruimte rond in de hoop dat het nog beter gaat worden.

Mijn oog valt op een lange man. Hij is niet slungelig lang, maar precies goed. Hij heeft lichte ogen en een strakke kaaklijn. Ik probeer dichterbij te komen, maar Herman blijft stijf op zijn plek staan. De man lijkt hier met zijn vriendelijke uitstraling niet thuis te horen. Hij heeft wel een beetje iets weg van een Disneyprins. Als hij lacht, krijgt hij kuiltjes in zijn wangen en dat maakt hem nog mooier. Hoe langer ik naar hem kijk, hoe saaier ik Herman vind.

Het is weer tijd voor een wissel en deze keer lopen twee stelletjes richting de andere zaal. De knappe man gelukkig niet. Ik hoest in de hoop dat hij mijn kant op kijkt, maar hij ziet me niet staan. De volgende man is al een stuk knapper dan de eerste twee. Tenminste, als je van kakkers met puntschoenen houdt. Hij kletst er aardig op los en wil maar wat graag vertellen dat hij een professionele danser is. Alsof ik in een draaimolen zit, blijft hij me ronddraaien, tot ik er duizelig van ben. Het enige voordeel daarvan is dat ik dichterbij de knappe man ben gekomen. Hij draait me nog een keer rond en “per ongeluk” bots ik tegen mijn prins op. Hij houdt me tegen en kijkt me bezorgd aan.

‘Gaat het?’ vraagt hij, terwijl ik mijn best doe niet in zijn grijze ogen te verdrinken. ‘Ja, sorry. Mijn danspartner is een beetje wild.’ Zeg iets! ‘Hopelijk krijg ik zo nog de kans om met jou te dansen.’ Wauw, really. Klinkt helemaal niet wanhopig. Hij werpt me een glimlach en antwoordt: ‘Lijkt me leuk.’ Voordat ik nog meer kan zeggen, word ik al teruggetrokken door meneer tornado. “Mijn” Disneyprins lacht nog een keer naar me en verdwijnt dan weer uit het zicht.

Ik begin aardig te balen van alle mannen die ik eerst moet overleven om bij de enige man aan te komen, die me nog een beetje interesseert. Na ongeveer anderhalf uur, beginnen mensen te klagen. Alhoewel de groep steeds iets kleiner wordt, raken mensen vermoeid, verveeld en bezweet. Er wordt een pauze ingelast, die ik mooi kan gebruiken om naar het toilet te gaan. Ik poeder mijn gezicht bij, neem een pepermuntje en steek de verloren plukken haar terug in mijn vlecht.

Bij terugkomst is de zaal ineens vol. Er staan groepen met elkaar te praten en is het volume van de muziek flink gestegen. Ik vraag aan het meisje wat naast mij stond in de daterij waarom het zo druk is en ze vertelt dat het nu vrij dansen is. De mensen met een bandje mogen gratis drinken halen bij de bar, maar het is nu open voor al het publiek. Top.

Ik zoek de zaal af, naar mijn prins, maar hij is omringd door een grote groep jongens. Ze praten druk, drinken bier en zijn duidelijk en vleeskeuring aan het houden. No way, dat ik daar op af stap. Ik haal mijn jas op en druip af naar huis. Dat was bijna een leuke avond.