° Blog °
Vorig jaar november ben ik met mijn beste vriendin naar Thailand geweest.
Wat was die reis leuk! Ik ben helemaal verliefd geworden op het land. De mensen waren bijna stuk voor stuk vriendelijk, maar hoe toeristischer de plaatsjes, hoe brutaler de mensen.
Hierbij een dag uit het reisverslag wat ik toen geschreven had. Op dat moment waren we op Krabi en hadden we bedacht dat we de overige dagen rustig aan gingen doen, maar nog wel een paar leuke ‘rustgevende’ excursies konden maken.
Vanmorgen schrok ik wakker met het idee dat we ons flink hadden verslapen. Het bleek toen pas zes uur te zijn en voorlopig hoefden we er nog niet uit.
Wanneer de wekker gaat, kleden we ons rustig aan en zijn van plan ergens ontbijt te gaan scoren.
Bij het hotel kunnen we gratis toast met koffie of thee pakken.
De eigenaar van het hotel doet (iets te) erg zijn best om ons te helpen en vertelt wel tachtig keer dat er toast, aardbeienjam, ananasjam en sinaasappeljam is.
Hierbij een tip: PRAAT NIET TEVEEL TEGEN ME IN DE OCHTEND.
Na het ontbijt gaan we in de supermarkt lunch halen en wachten daar op het busje dat ons naar de ‘Dragon Crest Mountain’ gaat brengen.
Tijdens het wachten, besluiten we eens op te gaan zoeken, wat we er eigenlijk van moeten verwachten. En aan de reacties te lezen, krijgen we al een beetje spijt.
Het is een hike die omschreven wordt als steil, pittig, zwaar maar de moeite waard.
Hierbij nog een tip, maar dan voor onszelf: EERST LEZEN VOORDAT WE IETS BOEKEN.
De chauffeur van dit busje is erg vervelend en ongeduldig onderweg en heeft volgens mij zijn rijbewijs gespaard bij pakjes noodles, want hij rijdt erg onlogisch.
Eenmaal aangekomen bij het park, moeten we ons inschrijven en daarna mogen we het zelf uitzoeken.
Twee uur heen en twee uur terug.
Het pad staat gelukkig duidelijk aangegeven, maar dat is het enige positieve wat ik erover te zeggen heb.
Het is vanaf het begin al erg zwaar en steil. We moeten echt flink klimmen. Over grote rotsen, losliggende keien, hele grote boomwortels. En dat dus vijf kilometer om aan de top te komen voor het mooie uitzicht.
Na drie kwartier kunnen we onszelf uitwringen door het zweet en hijgen we bijna onze ingewanden eruit.
Ik ben er helemaal klaar mee en vind het prima om de foto’s op internet te bekijken.
Mijn beste vriendin wil nog tot het eerste uitkijkpunt wandelen en ik puf uit op een steen, terwijl zij doorgaat.
Na ongeveer een kwartier wordt mijn rust verstoord door een spin met hele lange poten, waardoor ik het ineens niet meer zo erg vind om te klimmen.
Onderweg kom ik andere hikers tegen, die doorweekt zijn door de regen.
De één zegt dat het nog een klein stukje is, de ander kijkt alsof ze langzaam maar pijnlijk aan het sterven is.
Wanneer ik hoor dat het nog ongeveer een half uur klimmen is, heb ik een heel gezellig gesprek met mezelf gehad en de hele zooi bij elkaar gevloekt en gescholden. Ik wist niet dat ik zoveel scheldwoorden in mijn vocabulaire had.
Het Dragon gedeelte snap ik wel, want de draak in me komt omhoog.
Ik kom mijn beste vriendin, na wat voelt als drie dagen later, tegen en die gaat nog even mee naar de top.
Vanaf daar is het ongeveer nog een kwartier. (Voelt als vijf uur.)
Het uitzicht is wel mooi, maar ik vind het de ongemakken niet waard.
Wat was het fijn geweest als daar iemand stond om je te belonen met een broodje kroket. Maar nee hoor, je wordt beloond met het feit dat je het hele takke-eind ook weer terug moet.
Onze benen gaan elke stap meer pijn doen en trillen en we moeten wel lachen om elkaar en het feit dat we zo heerlijk aan het klagen zijn.
We trappen onze eigen voeten regelmatig kapot en schelden nog veel regelmatiger, wanneer we weer een steentje over het hoofd zien en onze enkel verzwikken.
Na drieënhalf uur zijn we eindelijk weer bij de ingang en kruipen nog net niet naar de bar voor een ijsje en wat drinken.
Deze dag hadden we best kunnen missen
Wat hebben we die dag gescholden. Op het moment dat we bovenaan de berg stonden, konden we het uitzicht niet waarderen. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog. En achteraf gezien had ik deze dag eigenlijk helemaal niet willen missen. Want het was toch een heel avontuur en ik ben nog steeds wel een beetje trots dat we het gewoon gedaan hebben.
Dit was samen met de jungle-overnachting wel de meest spraakmakende dag van de reis.
En nu kunnen we er gelukkig hard om lachen.
Vada Mickael 