° Blog °
Het moment dat ik checkte bij mijn vriendin welk jaar ‘het jaar met de agent’ ook alweer was, zorgde ervoor dat ik bijna even van mijn stoel viel.
2011. Bijna tien jaar geleden. Ukkies van tweeëntwintig waren we toen, die zich op sommige momenten heel volwassen voelden.
Het verhaal van de agent in Mallorca vind ik altijd heel ongeloofwaardig klinken. Het is dat ik het zelf heb meegemaakt. Als iemand het mij zou vertellen, had ik waarschijnlijk gezegd dat zij teveel romannetjes had gelezen.
Maar goed, even terug naar de zomer, waarin een nieuwe mascara uitkiezen nog het grootste probleem in de wereld leek.
Samen met mijn twee vriendinnen, vanaf nu even S en R genoemd waren we op Mallorca.
We hadden al een hoop avonden, nachten en dagen met elkaar doorgebracht, maar het was voor het eerst dat we met zijn drieën op vakantie gingen.
Ons hotel was niet meer dan 500 meter bij het strand vandaan. Elke ochtend ging R ontbijt halen, terwijl S en ik moeite hadden met onze ogen te openen. Zo ook de beruchte dag.
Na de broodjes op het balkon te hebben opgegeten, pakten we onze spullen en liepen we ingesmeerd en wel naar het strand.
We vonden een mooi plekje in de zon en waren klaar om te gaan bakken. Een groep jongens waarmee we in het vliegtuig hadden gezeten, kwamen vlakbij ons liggen en af en toe riepen we iets naar elkaar.
De zon was bloedheet en alle drie wilden we graag een duik nemen. De jongens uit het vliegtuig kwamen ook het water in en daarmee hebben we nog een tijd staan overgooien met een bal.
Veel langer dan een kwartier zullen we niet weggeweest zijn, maar bij terugkomst was het tasje van S weg. Weg telefoon, weg pasjes en weg leven van een tweeëntwintigjarige!
We hebben nog gezocht rondom de handdoeken, maar vonden echt niets.
Aan het begin van het strand, vlakbij ons, stond een politieauto met twee agenten. S spreekt echt een beetje “Louise van Gaal-Engels”, dus mocht ik mee om het woord te doen. (Nu doe je het inmiddels prima, meid!)
Hoe dichter we bij de agenten kwamen, hoe minder ik op mijn eigen talenknobbel ging vertrouwen. Eén van de agenten was echt goddelijk.
Hij was gespierd, had ondeugende bruine ogen en hij was natuurlijk in uniform. Hakkelend en stuntelend vertelden we over onze ontdekking.
De agenten overlegden in het Spaans met elkaar en we konden met ze meerijden naar het bureau.
We gingen akkoord, vertelden R wat we gingen doen en die vond het prima om te blijven liggen. Snel pakte ik mijn telefoon en stapten we in onze bikini bij de knappe agent en zijn collega in de politieauto.
We giechelden en eenmaal op het bureau aangekomen, bedachten we dat het misschien best handig was geweest om iets over onze bikini heen te trekken.
Nadat we een formulier in moesten vullen, verschillende vuile blikken kregen van mensen die binnenkwamen en ik mijn moeder op de hoogte had gebracht, werden we in een kamertje gezet om te wachten.
Voor mijn gevoel waren wij op dat moment de toeristische attractie, want ik denk dat we de complete bemanning bij ons in het kamertje hebben gehad.
‘Guapa’s’ werd er naar ons geroepen en nu is mijn Spaans niet goed, maar spreekt mijn zus het wel vloeiend. Daardoor wist ik dat het ‘lekker ding’ of iets in die richting betekende.
Volkomen beduusd en met de minuut lacheriger, bedachten we buiten de blikken om, er ook goed aan te hebben gedaan om iets mee te nemen. Nu had ik alleen mijn telefoon en was het zeker twee kilometer lopen in de brandende zon, terug naar het strand.
Ons nog steeds van geen kwaad bewust, vertelden wij aan de knappe agent dat we geen vervoer terug hadden naar het strand. Hij ging weer overleggen en kwam terug om te vertellen dat zijn dienst er bijna op zat en hij ons graag even terug wilde brengen.
Zo attent!
Met een glaasje water wachtten wij buiten tot deze goddelijke man klaar was. Hij kwam niet veel later naar buiten en had inmiddels zijn uniform uitgetrokken.
Zijn bruine gespierde armen, lieten ons als hitsige, overjarige pubers nog net niet kwijlen.
We stapten achterin zijn auto en vertelden welk hotel we verbleven. Onderweg kletsten we, maar zijn Engels was ook niet al te best. Eenmaal bij het hotel, vroeg hij of hij onze hotelkamer mocht zien.
Ik begin gewoon al te lachen als ik terugdenk aan hoe naïef we toen waren, maar we lieten hem mee naar boven gaan. Ik zocht in mijn koffer naar mijn boekje ‘Spaans voor op reis’ toen ik S lachend, hoorde roepen vanuit de andere kamer.
Hij had haar bikinitopje losgemaakt en ze lag op het bed. Zijn broek was open en zijn stijve tampeloeres was zichtbaar door zijn boxer.
Hij liep naar me toe en wilde me naast S leggen op bed.
S trok haar topje weer recht en we gingen staan. Hij wilde ons tegenhouden en ineens snapten wij helemaal niet meer wat hij met zijn trio bedoelde. Wij werden weer helemaal lacherig, maar nu van de zenuwen.
‘Que pasa?’ bleef hij maar vragen, met zijn broek op zijn enkels.
Uiteindelijk hebben we hem de deur uitgewerkt met de smoes dat we nog een vriendin hadden, die graag mee wilde doen. We gebaarden over onze enorme bos schaamhaar, die we graag nog wilden scheren en daarna zijn we hard lachend op bed gaan liggen.
De volgende dag lagen wij op het afgesproken tijdstip weer op het strand.
Een dag later zagen we hem weer en met zielige puppyogen keek hij ons na, zonder iets te zeggen.
We zullen nooit weten of hij voor onze deur had gestaan en wat er dan zou zijn gebeurd, maar ik heb uiteraard een (vaag) vermoeden.
Vada Mickael 