° Blog °
Het verhaal van afgelopen woensdag is een klein beetje afgeleid van mijn eigen vakantie in Portugal. In 2013 ben ik samen met mijn moeder en zus naar het plaatsje Olhos de Agua geweest.
Het was de eerste zomer nadat mijn vader overleed en omdat we een hele heftige tijd achter de rug hadden, vonden we dat we het dubbel en dwars verdiend hadden om er een weekje tussenuit te gaan.
En per toeval bleek een vriendin van mij precies dezelfde reis geboekt te hebben. We zaten in hetzelfde vliegtuig, gingen met hetzelfde busje naar het hotel en verbleven hetzelfde aantal dagen in het kleine dorpje, vlakbij Albufeira.
Het enige, en best wel grote verschil was, dat zij een singlereis geboekt had. Tijdens het wachten op het vliegveld, maakten we grapjes over welke sullige jongens er bij haar gezelschap hoorden. Het lachen verging haar, nadat bleek dat we over iedereen gelijk hadden.
Haar weekprogramma was aardig vol en mijn moeder, zus en ik hadden ook een aantal excursies op de planning staan. Wel bleken wij ook allemaal (inclusief kneuzengezelschap, ik wil niet lullig doen) de jeepsafari geboekt te hebben. Vriendin blij omdat wij erbij waren en ik blij dat ik toch een uitje had met haar.
We werden ’s morgens opgehaald door twee jeeps. Wij zaten bij de Vlaamse Tom en de andere reisgids kan ik me niet zo goed herinneren. Wel weet ik nog dat Tom een stuk ruiger reed. En voor mij is dat juist één van de dingen die een jeepsafari leuk maakt.
Kleine ‘trip down memorylane’
Mijn eerste jeepsafari maakte ik toen ik eigenlijk helemaal niet wist, wat een jeepsafari was. Mijn ouders, zus en ik waren in Turkije, in Alanya. En nadat ik erachter kwam, dat een jeepsafari ‘een tocht was door de cultuur van het land in een auto’, kreeg ik spontaan last van reisziekte. De avond ervoor had ik last van mijn buik en toen hebben we de excursie kunnen verzetten. Ik zag er eigenlijk ontzettend tegenop, maar het bleek geweldig te zijn. Ik herinner me niet veel meer van de omgeving, maar weet nog wel dat we een hele leuke reisleider hadden en een leuk gezelschap. We gingen zwemmen in een ijskoud beekje en de groep mannen, maakten grapjes over dat het ‘zooo koud’ was. (Daarbij maakten ze het gebaar van een gebogen pinkje en omdat iedereen daar zo hard om moest lachen, heb ik dat jaren nog gedaan, wanneer ik het koud had. Niet wetende dat zij daarmee op hun gekrompen wurmpie doelden.) Dagen later hadden we het zand nog achter onze oren zitten en voor de spiegel in de badkamer deed ik de knappe buikdanseressen na. Maar dan met de soepelheid van een lantaarnpaal.
Oké, met dat beeld in mijn hoofd, deed Tom dus niets verkeerd. Dat hij ook nog gespierd, bruin, grappig en best leuk om naar te kijken was, hielp daar ook vast bij. Een deel van het kneuzengezelschap (ik probeer nog steeds niet lullig te doen) begon halverwege te huilen omdat ze het eng vond en last van haar rug kreeg. Tom zette haar over in de andere jeep en ik kroop naar voren om naast Tom te gaan zitten.
We stopten bij een soort plas en mochten daar even zwemmen. Het kneuzengezelschap had blijkbaar zwemkleding van hun overgrootmoeder meegekregen en sprong het water in. Ik was inmiddels bijna bij Tom op schoot gekropen (met mijn moeder nog steeds achterin de jeep) en had totaal geen aandacht meer voor de omgeving.
Tom vroeg halverwege de safari of ik de begeleider was van de rest van de groep. (En hij bedoelde dat echt niet lullig, maar misschien hebben jullie nu een beetje een beeld.) Dat zou me overigens wel de slechtste begeleider ooit maken, maar op dat moment had ik last van vakantievlinders en dacht ik niet na bij deze domme vraag.
Mijn moeder en zus hebben de rest van de trip mijn geflirt aan moeten zien. Maar wel met succes. Nadat we teruggebracht werden naar het hotel, vroeg Tom aan ‘ons mam’ of hij me nog mee mocht nemen naar het terras. Mijn moeder verbeeldde zich al bijna een huwelijk en vond het prima.
Tommeke bleek zonder ander gezelschap een stuk minder charmant te zijn. Terwijl we ons drankje opdronken, schepte hij op over hoe goed en hoe vaak hij een vrouw kon laten genieten en dat hij nooit klachten kreeg.
De waarheid moeten we daarover maar in het midden laten, want verder dan een afscheidszoen is het nooit gekomen…
Vada Mickael 