° Verhaal °
Het eerste verhaal dat ik met jullie wil delen gaat over een deurmat. Neem het niet te serieus, dat is ook niet de bedoeling.
Het valt niet mee om een deurmat te zijn
Mijn leven is zo mooi begonnen. Samen met hele families vanuit China op verrassingsvakantie naar een onbekende bestemming. De doos waar mijn familie en ik in terecht kwamen, eindigde in de Xenos in Nederland. In Utrecht om precies te zijn. Maar daar werd het leven al heel snel verschrikkelijk.
Heb je daar weleens over nagedacht? Nee hè? Je denkt ook alleen maar aan jezelf. Maar ik zal je horizon verbreden en je vertellen, waarom ik nu een dakloze deurmat aan de antidepressiva ben.
Zoals ik net al vertelde, kwam ik samen met mijn broertjes en zusjes in de Xenos terecht. Met de tekst: ‘All you need is love… and a cat’ op mij gedrukt, dacht ik het goed voor elkaar te krijgen. Maar niets was minder waar.
Allereerst is die periode er, voordat je gekocht wordt. Mensen kleineren je, noemen je duur, lelijk, te groot of nutteloos. Je wordt als een goedkope hoer aangeraakt, op de grond gegooid, dubbel gevouwen en gescheiden van familie. Ik kwam terecht in de bak met een grote sticker ‘35% korting’ erboven en dat was al een best een deuk in mijn zelfvertrouwen.
Tot daar mijn toekomstige eigenares aan kwam lopen. Ze had lange blonde haren en een heel lief gezichtje. Voorzichtig pakte ze me uit de bak en plukte de stukjes vuil tussen mijn haren uit. Met een zachte stem zei ze: Ah, die is leuk! Die vinden de katten vast leuk.” Ik zag het al helemaal voor me hoe ik de hele dag spinnende katten op me had liggen slapen en als een tweede baasje voor ze zou zijn.
Nee! Word ik buiten neergegooid! Ik heb niet eens een kijkje mogen nemen in mijn nieuwe huis en ik was er zo dichtbij. De eerste nacht was nog wel een beetje onwennig. De buurmat naast mij, bleek nogal chagrijnig en aan zijn conditie te zien, lag hij daar al even. Hoe dan ook, hij zat helaas niet te wachten op een goed gesprek en ik voelde me eenzamer dan ooit. De halve nacht heb ik wakker gelegen en gehoopt goed in de straat te passen, tot ik om 6:15 wakker schrok van een schoenmaat 45 bovenop me. Ik zag dat het de krantenbezorger was en wilde hem een welkom gevoel geven, maar hij keek niet eens naar me om.
Ik ging recht liggen en begon zacht te snikken. De buurmat naast me, moet daarvan wakker zijn geworden. Hij bromt: “Wen er maar aan. Het gaat niet veel beter worden.”
“Oh sorry, ik wilde je niet wakker maken. Ik mis gewoon mijn broertjes en zusjes.”
“Nee, je maakte me ook niet wakker. Ik moet zo weer aan de slag, dus mijn wekker ging al iets eerder. Eerst gaat zo de man des huizes op zijn hardloopschoenen met een sprintje over me heen. En anderhalf uur later zijn de vrouw met hun zes kinderen aan de beurt. Ja, die mensen blijven in beweging. Ik ben allang blij dat ik het matras niet ben.”
“En bij mij? Wat moet ik verwachten?”
“Bij jou is ze maar alleen, maar ze draagt wel hakken waar je u tegen zegt. Jouw voorganger ging niet zo lang mee. Na een half jaar had hij de gaten in zijn lijf staan en lag hij al bij het oud vuil. Oh sst, daar komt iemand.”
Naast me zwaait de voordeur open en komt een atletische man naar buiten gestapt. Een paar seconden later gaat achter mij ook de deur open en zie ik de blote benen van mijn blonde vrouwtje. “Ga maar snoetje, het is maar een nieuwe mat. Oh goedemorgen buurman”, giechelt ze. “Goedemorgen Claire. Vanmiddag een kopje koffie doen?”
Claire, zo heet ze dus. Ze heeft zichzelf niet eens fatsoenlijk voorgesteld. Claire bukt voorover om de kat te aaien en ik zie dat ze geen bh aanheeft. Dit doet ze vast met opzet!
“Dat lijkt me gezellig, Henk. Ik werk thuis vandaag. Wat dacht je van na de lunch?”
“Is goed, ik moet nu gauw rennen.”
En weg is Henk. Ook Claire gaat weer terug naar binnen. Verbaasd blijf ik achter. “Dat komt regelmatig voor hoor. Die vent van mij vindt zes kinderen blijkbaar niet genoeg.”
Ik voel een nat neusje tegen mijn haren kriebelen en kijk zo in de grote, groene ogen van een kat. “Hey poes, poes, poes!” roep ik enthousiast, maar het poezebeest moet zich een ongeluk zijn geschrokken en sprint hard weg, richting de bosjes.
Overal in de straat, zie ik buurmatten hun best doen om de baasjes tevreden naar hun werk te laten gaan. Steeds meer matten stellen zich voor en waarschuwen me voor de hoge hakken van het vrouwtje en de nagels van de katten.
De buurmat heeft zijn werk er na 8:30 voorlopig weer opzitten. Een hele massa voetjes liep daar niet lang geleden overheen te denderen en ik begin te begrijpen waarom hij zo’n taaie is.
Achter mijn voordeur blijft het nog angstvallig stil. Maar dan bedenk ik me dat Claire zei dat ze thuis moest werken en ik misschien zelf de rest van de dag ook wel vrij ben. Ik ontspan en neem mijn nieuwe omgeving goed in me op.
Even na lunchtijd komt inderdaad de buurman aanbellen en alsof hij het expres doet, loopt hij bovenop me te stampen voor hij naar binnen gaat. Rotzak!
Het kopje koffie zal wel heel heet geweest zijn, want na drie uur gaat hij pas weer weg. Wanneer hij naar buiten wil stappen, verschuif ik en ligt hij bijna op zijn snufferd. Hij schopt me terug tegen de deur en ongemakkelijk stapt hij bij zichzelf naar binnen.
De rest van de dag is het weer stil. Geen postbode die langs komt, hooguit wat kattenpootjes.
Die katten weten ook echt niet wat ze willen. En of het er nou zoveel zijn of dat dezelfde steeds over me heen rende, weet ik nog niet, maar wat een draaitollen zijn die beesten.
De volgende dag maak ik helaas wel kennis met de hoge hakken. Ik kan me voorstellen dat mijn voorganger daar niet gelukkig van werd. Maar ik neem mezelf voor om daar niet te erg tegenop te zien, omdat ik daar nou eenmaal voor ben meegenomen. Het heeft geregend en ik heb te doen met de buurmat. Alle twaalf de kinderpootjes moeten goed geveegd worden voor ze naar binnen mogen. Hij zal er beurs van zijn.
Maar gelukkig komt na regen zonneschijn. Claire draagt gelukkig niet elke dag hakken en eigenlijk begin ik bijna een beetje van haar te houden. Ze is mooi en vrolijk en ondanks dat haar slipje dat niet zit, zit haar hart op de goede plaats.
De weken die volgen, weet ik de hakken goed te incasseren en de katten zijn niet meer bang voor me. Ik ben er inmiddels achter dat het er twee zijn, maar dan met gespleten persoonlijkheden. Ze zijn best lief en na een lange dag komen ze me soms masseren. Ik denk dat het Thaise katten zijn, want het gaat er soms best hard aan toe.
Maar ik heb helaas geleerd dat niemand te vertrouwen is. Op een dag lag ik heerlijk te genieten van de zon, tot ik ineens door Claire wordt opgepakt. Ze heeft een vreemde blik in haar ogen en voor ik het wist, werd ik keihard tegen de muur gesmeten. Ik schreeuwde het uit, kromp ineen, maar ze sloeg alleen maar harder.
Daarna werd ik weer teruggelegd.
Van alle liefde die ik opgebouwd had en het zelfvertrouwen was niets meer over. Buurmatten hebben het gezien, maar hebben geen actie ondernomen. Ik voelde me verraden en diep ongelukkig.
Ik denk dat de depressie toen is begonnen. Ik voelde me geïsoleerd en had niemand meer om mee te praten. Ik vertrouwde ook niemand meer.
Door de stress, kreeg ik haaruitval en al snel zat ik onder de kale plekken. Wanneer Claire met haar rothakken aan kwam lopen, hoopte ik alleen maar dat ze haar enkel zou breken en niet meer mocht lopen.
Het was genoeg geweest. Ik moest hier weg. Zodra de eerste storm kwam, nam ik me voor om ervandoor te gaan. Met de eerste de beste windvlaag, waaide ik weg. Steeds een beetje verder van mijn, eens zo vertrouwde, huisje vandaan.
En hier lig ik dan in een steeg. Met veel meer spullen van ondankbare mensen. We hebben gelukkig troost aan elkaar, maar hebben het allemaal zwaar. We hebben geen doel meer en zitten allen zwaar aan de antidepressiva.
Helaas kan ik het niet over doen. Maar als ik terug kijk op al deze gebeurtenissen van mijn leven, denk ik dat ik wel weet wat ik verkeerd heb gedaan…
Ik heb veel te vaak over me heen laten lopen.
Vada Mickael 